این دو دلیل، یکی پایین بودن استاندارد بانک های ایرانی و دیگری نگرانی از تحریم های آمریکا، که باعث عدم همکاری برخی بانک های جهانی با بانکهای ایرانی شده، را چگونه می توان رفع کرد تا بانک های ما حالت منزوی و ایزوله پیدا نکنند؟
یقیناً گره خوردن کارهای اقتصادی با سیاسی، مشکل را دو چندان می کند ولی در هر صورت این وظیفه کارشناسان اقتصادی و سیاسی است که این گره ها را باز کنند. البته سرِ دیگر این نخ به گروه های سیاسی مرتبط است و آنها باید کاری می کردند که افراد تندرو آمریکایی که دنبال بهانه علیه برجام هستند، تحریک نشوند و دوباره کشورهای دیگر و بانک های جهانی را نترسانند. متاسفانه واقعیت تلخی که در صحنه بین المللی وجود دارد این است که اکثر کشورهای جهان گوش به فرمان آمریکا و اروپا هستند و اگر آنها بنگاه های اقتصادی را تهدید به تحریم کنند، سریع عقب نشینی کرده و حاضر به پذیرفتن خطر و ریسک نیستند.
وضعیت بانک ها هم به گونه‌ای است که تحریم ها، حتی به صورت دقیقه ای به آنها خسارت وارد می کند. هیچ بانکی حاضر نیست که مثلا چند ماه به خاطر ارتباط بانکی با ما در دایره تحریم قرار گیرد و متضرر شود. نه فقط چند ماه بلکه لحظه به لحظه، ورود و خروج مبادلات پولی، سرنوشت موفقیت یا شکست بانک ها را تعیین می کند. لذا باید همه گروه‌های سیاسی به منافع ملی فکر کنند و از اینکه برجام شکسته شود، خشنود و راضی نباشند چرا که در این صورت خودشان هم قربانی این فشار اقتصادی و سیاسی خواهند شد.
به هر حال آنها هم در ایران زندگی می کنند و سرنوشت همه ما مشترک است و همانند سرنشینان یک کشتی هستیم که هر حادثه ای برای آن رخ دهد، دامن همه را می گیرد. اینها یک لحظه بیندیشند که چرا بیش از 600 بانک خارجی که قبل از تحریم‌ها با ما روابط بانکی داشتند همه قطع ارتباط کردند و ما برای یک مبادله و خرید و فروش در سطح بین المللی، نمی توانستیم کالای خود را به ارز تبدیل کرده و به حساب بانکی آنها واریز کنیم و لذا کالاهایمان می رفت و ارزی هم نصیب ما نمی شد و پول های ما در کشورهای دیگر بلوکه می‌گردید.
از طرف دیگر علاوه بر مساله تحریم ها، استاندارد کردن بانکهای ما که یک کار علمی و کارشناسانه است چرا طی سه دهه انجام نگرفته و بانکهای خارجی را به طرد ما واداشته است؟ این دو مساله باید هرچه سریعتر به نتایج قابل قبولی برای جهانیان برسد تا گشایشی در امور کشور حاصل شود.