در همه کشورهای دنیا، دانشجویان به عنوان فرزندان آگاه ملت، مطالباتی دارند. این مطالبات تمام ابعاد جامعه را در بر میگیرد. مطالبات فرهنگی، سیاسی، اجتماعی، علمی، اقتصادی، صنفی و غیره. از ابتدای تاسیس دانشگاه در ایران (1313) تاکنون با وجود دولت ها و حکومتهای متفاوت، دانشجویان با همه فراز و نشیبهایی که داشتهاند، هیچگاه از ذات مطالبه گر خود فاصله نگرفتهاند. شدت و ضعف این فعالیتها با توجه به شرایط بالا و پایین رفته ولی خاموش نشده است. با افزایش تعداد و نوع دانشگاهها در نقاط مختلف کشور، سطح آگاهی بخشی توسط دانشجویان گستردهتر شده ولی هرچه دانشگاه در محیط جغرافیایی وسیع تر بوده، وسعت و عمق آن مطالبات نیز افزایش یافته است به نحوی که در کلانشهرهایی مانند تهران، شیراز، اصفهان، تبریز، مشهد و... صدای دانشجویان طنیناندازتر و مطالبات آنان نیز بیشتر و قویتر شده است.
در محیط های کوچک و محدود، دانشجویان حرکت های محدودتری دارند و لذا محیط بر دانشگاه و دانشگاه بر محیط تاثیر متقابل دارند. آنچه مهم است این است که دانشجویان در محیط محدود اطراف دانشگاه خود نگنجند، بلکه هم خودشان را رشد دهند و هم شهرستان و منطقه ای که دانشگاه شان در آنجا واقع شده را در همه ابعاد ارتقا دهند. بالاخره برای همیشه که نباید سطح آگاهی مردم را نسبت به مرکز کشور کمتر فرض کنیم، بلکه با توجه به ابزارهای آگاهی بخشی که امروز در اختیار همه مردم تا دورترین نقاط روستاها است و اطلاع رسانی راحت تر، باید دانشجویان همه دانشگاههای کشور، همسطح با همدیگر حرکت کنند. شاید در گذشته که می گفتند «روزنامه و کتاب» در بخشها و روستاها و حتی شهرهای کوچک در دسترس مردم قرار نمی گیرد و مردم از ابزارهای اطلاع رسانی بهره مند نیستند، حرف درستی بود ولی امروز که به سرعت برق همه اطلاعات از طریق اینترنت، ماهواره، شبکه های اجتماعی و... به دست مردم می رسد، شرایط جهت رشد و ارتقای سطح آگاهی مردم به طور مساوی فراهم شده و دانشجویان باید از این فرصت ها بهترین و بیشترین استفاده جهت مطالبات به حق مردم را ببرند.
امروز کتاب، روزنامه، شبکههای اجتماعی و فضاهای مجازی به کمک یکدیگر آمده اند و هرکدام اطلاعاتی را در اختیار افکار عمومی قرار می دهند و از برآیند آنها، یک جامعه آگاه، واحد و همسطح شکل میگیرد که میتواند در توسعه و رشد فکری، فرهنگی، اجتماعی و رفتاری مردم نقش سازنده و مثبت ایفا کند.
نتیجه اینکه مطالبه گری دانشجویان و مردم، با هم اختلاف درجه ندارند و لذا قابل وصول و دست یافتنیترند.