روابط عمومی وزارت ارتباطات، در پی اعمال محدودیتهای موقت بر اینترنت بینالمللی و ایجاد اختلال در ارتباطات ایرانیان خارج از کشور با خانوادههایشان وزارت ارتباطات اطلاعیه جدیدی صادر کرد.
وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات با صدور اطلاعیهای اعلام کرد: با پیگیریهای صورت گرفته امکان دسترسی ایرانیان خارج از ایران به پیامرسانهای داخلی و برقراری تماس آنها به خانواده و آشنایان در داخل کشور فراهم شد.
به گزارش روابط عمومی وزارت ارتباطات، در پی اعمال محدودیتهای موقت بر اینترنت بینالمللی و ایجاد اختلال در ارتباطات ایرانیان خارج از کشور با خانوادههایشان وزارت ارتباطات اطلاعیه جدیدی صادر کرد.
متن اطلاعیه وزارت ارتباطات به این شرح است: با پیگیریهای صورت گرفته توسط وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات، امکان ارتباط و تماس ایرانیان خارج از کشور با خانوادههایشان در داخل ایران از طریق پیامرسانهای بومی همچون «بله»، «روبیکا»، «ایتا»، «سروش» و… فراهم شده است. همچنین با تلاشهای صورت گرفته، برخی محدودیتها در دسترسی به اینترنت از شب گذشته کاهش یافته است.
بار دیگر تاکید میشود که محدودیتهای ایجاد شده با صلاحدید مراجع ذیصلاح و در پی شرایط خاص ایجاد شده در کشور بوده و «مقطعی» است. به محض رفع تهدیدات، شرایط به روال عادی قبل باز میگردد.
تحلیل خبر
پیامرسانهای ملی، پیامرسانهای بینالمللی
دکتر محمدمهدی جعفری زاده
همانگونه که نیاز به آب و برق و گاز و تلفن، دهههاست که زیربنای زندگی روزمره شده و بدون آنها، همه مردم، درمانده و مستأصل میشوند، نیاز به اینترنت و پیامرسانها و شبکههای اجتماعی نیز از ملزومات زندگی فردی و اجتماعی شده است.
ناگفته پیداست که پیامرسانها و شبکههای اجتماعی و اینترنت در سطح جهانی و بینالمللی، در خدمت همه مردم جهان است و همه از مزایا و امکانات به روز آن بهره میگیرند. هر ملتی، خود را از آن محروم کند، یقیناً خودش ضرر خواهد کرد. امروز همه اساتید دانشگاهها، محققان و پژوهشگران از طریق اینترنت و شبکههای اجتماعی و پیامرسانهای بینالمللی با جامعه علمی جهانی، ارتباط برقرار کرده و دانستههای خود را «به روز» میکنند.
اگر هر کشوری برای خود، پیامرسانهای بومی، خلق کند کار خوبی است ولی شرط اصلی موفقیت آن، استقبال مردم داخل و خارج از آن است.
حال این سؤال پیش میآید که چه موقع مردم یک کشور از پیامرسانهای داخلی خود استقبال میکنند؟ در پاسخ به این سؤال باید گفت: اولاً به جهات مختلف و سطح ارتباطات جهانی، پیامرسانهای داخلی نمیتوانند جای پیامرسانهای بینالمللی را بگیرند چون «ضریب القا» و «ضریب نفوذ» آنها متفاوت است و هر کدام جایگاه خاص و مخاطبان ویژه خود را دارند. کسانی که میخواهند با ملتهای دیگر مبادله و مراودات علمی، فرهنگی، اقتصادی، هنری، ورزشی و ... داشته باشند باید بتوانند از «ابزارهای مشترک» کمک بگیرند. یکی از این ابزارهای مشترک، «پیامرسانهای جهانی» و دیگری «زبان بینالمللی» است، این دو مشترکا میتوانند
درِ دنیای جدید را بر روی ما باز کنند و به رشد و ارتقای دامنه دانایی ما وسعت بخشند.
اما یکی دیگر از شرایط استقبال مردم از پیامرسانهای بومیشان، امکانات و قدرتمندیهای پیامرسانهای ملی و بومی است که در مقایسه با پیامرسانهای بینالمللی سنجیده میشود. هرچه مردم معتقد باشند که پیامرسانهای ملی خود، هماورد نوع خارجی هستند، استقبالشان از آن بیشتر خواهد بود.
شرط سوم، حفظ حریم خصوصی و ایجاد امنیت خاطر در کاربران (مردم کشور) است که اگر خدشهدار شود هیچ امکانات مدرن و پیشرفتهای نمیتواند آن را برگرداند و همانند روغن ریخته شده خواهد بود.