در معادلات امروز جهانی نه تنها نمی توان هیچ کشوری را نادیده گرفت بلکه حتی هیچ فردی هم نمی توان از نظر دور نگه داشت چراکه بعضی مواقع یک فرد با ویژگی های خاص می تواند یک کشور را به هم بریزد و حتی اوضاع جهان را تحت تاثیر عملکرد و افکار خود قرار دهد؛ خواه آن فرد مثبت باشد یا منفی. فعلا بحث در مورد فرد نداریم و موقیعت کشورها را محل تحلیل قرار می دهیم. اینکه اروپا و آمریکا نمی توانند ایران را نادیده بگیرند، حرف درستی است. ایران هم به خاطر موقعیت سوق الجیشی در خاورمیانه، هم به دلیل پهناوری سرزمین، هم به جهت وجود مردمی قدرتمند، هم به خاطر منابع زیرزمینی و ذخایر گرانبها و هم به دلیل اصالت و ریشه تاریخی ملتش، توسط هیچ کشوری نباید نادیده گرفته شود.
امروز ایران بر روی گروه های سیاسی و شبه نظامی خارج از کشور نیز نفوذ دارد و می تواند فرمان سیاست خارجی را به صورت های مختلف بچرخاند. پس به نفع و مصلحت کشورهای قدرتمند جهانی است که با چنین کشوری دمساز شوند.
اتحاد و یا حداقل مماشات و سازگاری با ایران، اولین منافعش به خود این کشورها می رسد این منافع هم در چارچوب اقتصادی، هم سیاسی، هم امنیتی و نظامی، هم علمی و اعتقادی می تواند معنا داشته باشد. البته ایران هم در قبال این سازگاری، به منافع خوبی می‌رسد و چرخه مبادله بینابینی متناسب می شود.
تضاد بین ایران و کشورهای اروپایی و آمریکا در سوریه ثابت کرد که این ناسازگاری هیچگاه به نفع غرب تمام نمی‌شود. طی چند سال گذشته آنان با همه توان نتوانسته اند بشار اسد را از ریاست خلع کنند در حالی که اگر با ایران کنار آمده بودند شاید راه حل کم هزینه تری برای آنان وجود داشت و زودتر به هدف مشترک می رسیدند. همچنانکه در عرصه مذاکرات هسته ای، تا اندازه ای طرفین توانستند به نظرات مشترکی دست یابند و بدون جنگ و خون ریزی، خواسته های خود را مطرح کنند و به حصول برخی از آنان نایل شوند، هرچند طبیعی است که با پیچیدگی های سیاسی و فنی که در بحث هسته ای وجود دارد هر عاقلی می داند که تا رسیدن به توافق نهایی و اجرای آن، وجود اُفت و خیزهایی در این مسیر امری طبیعی است و با حوصله باید آن را پیگیری و به سرانجام مطلوب که رضایت طرفین را دربرداشته باشد، رسید. به هر حال همه اینها به معنای این است که ابر قدرتها دریافته اند که نمی توان ایران را نادیده گرفت.