مجموعه متخصصین رشته های مختلف برای کشور یک «فرصت» محسوب می شوند ولی زمانی که پسوند بیکار بعد از متخصصین قرار می گیرد(متخصصین بیکار) آنگاه این مجموعه نه تنها برای کشور فرصت محسوب نمی شود، بلکه یک «تهدید جدی» است. حال باید دید که چه چیزهایی در تیررس این تهدید قرار دارد:
•اولین تهدید مستقیما خود علم را نشانه می رود. زمانی که دانش آموختگان در جامعه، سرگردان باشند و نتوانند شغل موثر و آبرومندی داشته باشند و با مدرک لیسانس، فوق لیسانس و دکترا به مشاغل پایین که نیاز به سواد چندانی ندارد، روی آورند، به آرامی نسل جدید که فعلا در دبیرستان ها مشغول تحصیلند، نسبت به زندگی علمی و عالمانه، دلسرد می شوند و علم، خریدار نخواهد داشت؛ پس اولین ضربه به علم وارد می شود. اگر در کشوری به «علم» ضربه وارد آمد، دیگر آن کشور به سمت پیشرفت و اختراع و نوآوری نخواهد رفت و درجا زدن یا عقبگرد در انتظار آن است.
•دومین تهدید، متوجه خود فارغ‌التحصیل و خانواده اوست. دانش آموخته ای که پس از فارغ‌التحصیلی، شغلی نداشته و دستش خالی باشد از یک طرف فشار مالی زندگی اش بر دوش خانواده پدری است و از طرف دیگر توانایی ازدواج کردن و تشکیل خانواده را ندارد. به دنبال این مساله، آسیب‌های اجتماعی و عاطفی متعددی جامعه جوانان کشور (اعم از دختر و پسر) را فرا می گیرد و با پیشرفت این آسیب‌ها، همه ارزشها و هنجارهای اعتقادی و اجتماعی مورد تهدید جدی واقع می شود و استرس و فشارهای روحی و روانی بر جوانان تحصیلکرده بیکار و خانواده های آنها زمینه‌ساز بسیاری از بیمارهای روحی و جسمی شده و احتمال بروز درگیری و مشاجرات در سطح خانواده و اجتماع بالا
می‌رود.
•سومین تهدید متوجه اقتصاد جامعه است چرا که تحصیل‌کردگان نیروهای مولدی هستند که از گردونه تولید خارج بوده و برای اقتصاد کشور اثربخشی ندارند.
•چهارمین تهدید متوجه اجتماع است. جامعه ای که از وجود متخصصین بیکار، متورم می شود و قدرت هضم و جذب آنان را ندارد یا با فرار مغزها مواجه می شود یا با ماندن و به هم خوردن معادلات اجتماعی و معضلاتی که متعاقب آن حادث می شود.
•پنجمین تهدید متوجه حکومت است. حکومت که بهترین نیروهایش، متخصصین و دانش‌آموختگان دانشگاه هاست اگر نتواند از آنها به خوبی در جهت پیشرفت کشور بهره ببرد، از همه جهت زیان می بیند. یکی از این خسارتها، متراکم شدن مطالبات متخصصان بیکار و عدم توانایی حاکمیت بر پاسخگویی به آنان است که خود بحران آفرین می‌شود. به هر حال، سال به سال بر تعداد این نوع بیکاران افزوده می‌شود و باید برای آنها فکری اساسی شود.