چرا آمادگی ما ایرانی ها در حوادث 9 درصد ولی در برخی کشورها تا 70 درصد است؟
ما در برابر حوادث در چند فاز مهم، مشکل داریم: یکی اینکه خودمان حادثه آفرین هستیم. در این فاز علل مختلفی خودنمایی می کند؛ عجله و عدم صبوری در کارها مخصوصاً در رانندگی، حوادث مختلفی را برای ما می آفریند. عجله باعث می‌شود که جنبه های احتیاطی امور را از یاد ببریم و لذا برخی مواقع استفاده غلط از ابزارهای نوک تیز و برنده، موجب قطع عضو و یا مرگ افراد می شود. ارّه، تیغ، چاقو، آتش، برق، لولای در، پایه سست نردبان و صدها عامل دیگر ما را به معلولیت یا مرگ فرا می خوانند و بی احتیاطی و بی صبری بستر آنها را فراهم می آورد.
حوادث دو نوعند: یک نوع آن توسط طبیعت به وجود می آید مانند زلزله، صاعقه، رعد و برق، سیل و... و نوع دیگر توسط خود انسانها، تولید می شود. معمولاً اکثریت قریب به اتفاق حوادث، توسط خود مردم، به وجود می آید.
علاوه بر عجله کردن و عدم صبوری و تحمل، جهل و ناآگاهی مردم نیز در این زمینه نقش مهمی دارد. باید از طریق رادیو و تلویزیون، مطبوعات، رسانه های مجازی، معلمان، خانواده‌ها و... آموزش های لازم به مردم داده شود و آنها بدانند چگونه رفتار کنند تا گرفتار نشوند.
سوم، عدم رعایت حقوق دیگران به ویژه در رانندگی باعث تصادفات منجر به معلولیت و مرگ طرفین می شود و افراد بی گناهی که در حال رانندگی هستند و رعایت قانون و حقوق دیگران را می کنند توسط افراد قانون شکن، صدمات غیرقابل جبرانی می بینند.
فاز دوم بعد از حادثه آفرینی، نحوه مقابله با حوادث است. بعضی مواقع حوادث طبیعی همانند آتش سوزی، زلزله و... اگر با آمادگی قبلی و هشیاری، با آنها مقابله شود تا اندازه‌ای قابل پیشگیری و کنترل هستند. مردم ما نه ابزارها و وسایل لازم همانند کپسول آتش‌نشانی دارند و نه مسیر یادگیری نحوه استفاده از آنها را طی کرده اند و لذا با رخدادی غیرمنتظره، همگی سراسیمه شده و نحوه کمک کردن به افراد گرفتار در حوادث را نمی‌دانند. به همین خاطر است که 91 درصد مردم بدون آمادگی با این حالات مواجه می شوند و در چنبره حوادث می‌میرند یا معلول می‌شوند و به هرحال مسئولان ذی‌ربط باید برای جلوگیری از حادثه آفرینی و همچنین کنترل حوادث، برنامه‌ریزی و مدیریت موثر داشته باشند.