روحانی: در قانون نورچشمی نداریم برخی حتی تحمل شنیدن اصول قانون اساسی را ندارند پای همه وعده‌هایم ایستاده‌ام

از زمانی که بشریت رو به مدنیّت آورد و به صورت جامعه، زندگی اجتماعی خود را آغاز کرد نیاز به یک سری ضوابط و مقررات که بتواند از تداخل حقوق و سپس تضییع حقوق افراد جلوگیری کند، احساس شد. زندگی اجتماعی، خواه ناخواه با تزاحم و برخورد منافع و تقاضاهای اعضا روبرو می‌شود و باید میزان و ضوابطی وجود داشته باشد که بر طبق آن، هرکس حدود و ثغور خود را بداند و از آن تجاوز نکند. بر همین اساس ریش سفیدان و بزرگان هر قوم و قبیله به رفع این تجاوزها همت می گماشتند و خودشان مرزها را مشخص می کردند. با گذشت زمان و رسمیت یافتن جوامع بشری به تدریج، مقررات و قوانین به وسیله جمعی از آنان وضع شد که شکل تکامل یافته آن، امروز در قوه مقننه و مجریه و قضاییه کشورها دیده می‌شود.
امروز هر کشوری، بیشتر قانونمند و قانون گرا باشد، کشور توسعه‌یافته‌تر و قابل اعتمادتری است و آثار آن هم در داخل آن کشور و هم در محیط بین المللی هویدا می شود.
چرا قانون، اعتماد و اطمینان می‌آورد؟ چون به همه به یک چشم نگاه می کند و همه مردم دنیا در پرتو آن احساسِ امنیت خاطر می کنند و اطمینان می یابند که حاکمیت آن کشور با تاکید بر قانونمندی، از حقوق آنها دفاع خواهد کرد. حتی اتباع بیگانه که وارد یک کشور می‌شوند، هرچه بیشتر احساس کنند که این کشور قانون گراتر است با خیال راحت‌تر به داخل آن کشور گام می نهند و خود را از هر تعرضی، مصون می دانند.
امّا کشوری که قانون در آن به بازیچه گرفته می شود و هر گروه و فردی، هرطور دلش بخواهد با دیگران رفتار می کند و به حقوق مدنی، انسانی و قانونی مردم در آن وقعی نمی نهند، هم مردمِ داخل آن کشور، احساس امنیت نمی‌کنند و هم اتباع بیگانه که برای گردشگری یا سرمایه گذاری یا کار وارد آن کشور می شوند.
قانون شهروندی می گوید همه مردم در برابر قانون برابرند، از شخص اول مملکت تا افراد عادی در برابر قانون یکسانند. اگر فردی می‌تواند فعالیت شغلی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، تبلیغاتی و... داشته باشد بقیه هم می توانند. قانون، مخالف و موافق نمی‌شناسد، همه حق اظهارنظر دارند حال اگر کسانی با زیرپا گذاشتن قانون، حقوق دیگران را نادیده می‌گیرند، اولین ظلمی که می‌کنند به کشور است چراکه تضعیف قانون، همه انواع امنیت و اعتماد را از بین می‌برد و جایگاه کشور را در رده کشورهای عقب مانده در اذهان جهانیان ترسیم می‌کند. آری کشوری رو به رشد و توسعه است که قوانینی مستحکم داشته باشد و متعرضان به عنف در آن به شدت تنبیه شوند و مورد حمایت هیچ فرد و گروهی قرار نگیرند.