قطعنامه پیشنهادی جمهوری اسلامی ایران به مجمع عمومی سازمان ملل و تصویب آن پیرامون موظف کردن همه کشورها جهت کنترل ریزگردها نشان می دهد که اگر ما در صحنه بین المللی فعال باشیم، می‌توانیم بسیاری از اهداف خود را تحقق بخشیم. پیشنهادی که ایران به تازگی به سازمان ملل داد می توانست 10 سال پیش داده شود و سال های سال کشورهای همسایه ما با بی‌تفاوتی، گرد و غبار خود را بر سر مردم ما فرو نریزند. چرا ما از ابزارهای بین المللی جهت وادار کردن کشورهایی که حاضر به همکاری نیستند، بهره‌نمی‌گیریم؟ چند کشوری که در همسایگی ما به سر می‌برند، منبع تولید ریزگرد هستند و خسارت آن به مردم ایران وارد می آید. طبق قوانین بین المللی اگر شرایط داخلی یک کشور به نحوی دگرگون شود که آثار منفی آن به کشورهای همسایه آسیب برساند، آن کشور موظف به جبران است و باید تمهیداتی فراهم آورد که جلوی این خسارات را بگیرد. ما از اول انقلاب در خیلی موارد می توانستیم در مقابل اجحاف و مشکلاتی که کشورهای دیگر برای ما به وجود آوردند، به سازمان ملل و نهادهای ذی‌ربط شکایت کنیم و مانع از ادامه این روند شویم. چرا دولتمردان ما در صحنه بین المللی ضعیف عمل کردند؟ این دیدگاه غلط که سازمان ملل را فقط در جهت منافع قدرتمندان می داند باید تغییر دهیم. ما تجربه شیرینی از حضور دکتر مصدق در دادگاه لاهه در صدور رای به نفع ایران و به ضرر انگلستان داریم و ملی شدن صنعت نفت ما در پرتو زور بازو و توان نظامی ما به دست نیامد بلکه با حضور قوی مصدق در صحنه جهانی و دادگاه لاهه حاصل شد. ما قبلا می توانستیم با شکایت از آمریکا در دادگاه لاهه، پولهای بلوکه شده مردممان را از آنها باز پس بگیریم.
بعضی‌ها نگویند سازمان ملل و دادگاه لاهه در دست آمریکا است و فقط به نفع آنها رای صادر می کند، اگر این طور بود در زمان مصدق هم رای به نفع انگلستان صادر می‌شد و نفت ایران ملی نمی شد. تا کنون آرای زیادی در سازمان ملل و دادگاه لاهه علیه کشورهای قدرتمند صادر شده که نشان دهنده حمایت از کشورهای مقابل آنها بوده است. ما اگر در جریان این ریزگردها، سالها قبل، از کشورهای تولید کننده آن شکایت کرده بودیم، شاید الان این مشکلات کاملا حل شده بود.