رئیس انجمن مددکاری اجتماعی با تأکید بر مقوله امید اجتماعی گفت: دولت و ملت در تعامل با همدیگر باید بستری را فراهم کنند که امید به آینده و تحقق اهداف و آرزوها بیش‌ازپیش در جامعه ساری و جاری شود.
سید حسن موسوی چلک در گفت‌وگو با ایسنا، با اشاره به اینکه ناآرامی‌های اجتماعی موجب تهدید امنیت ملی هستند، افزود: در شرایطی که فردی احساس ناامیدی می‌کند، احساس تعلق‌خاطر بالایی نیز ندارد. اعضای یک جامعه زمانی که اعتماد اجتماعی بالایی داشته باشند، احساس تعلق‌خاطرشان نسبت به جامعه‌ای که در آن هستند، افزایش می‌یابد.
وی در ادامه اظهار کرد: زمانی که اعضای یک جامعه نسبت به ارزش‌ها و هنجارها بی‌توجه می‌شوند، در لاک خودشان فرو می‌روند و قانون‌گریزی
می‌کنند. هرکدام از این اتفاقات به‌تنهایی برای کاهش ضریب امنیت اجتماعی کافی است. در اتفاقات اخیر نیز نارضایتی اجتماعی یکی از مهم‌ترین عوامل
ناآرامی‌ها بود.
رئیس انجمن مددکاری اجتماعی با تأکید بر اینکه هرزمانی که امید اجتماعی از دست برود فعالیت، پویایی و تحرک جامعه نیز کمتر می‌شود اظهار کرد: برای جامعه‌ای که بخواهد امنیت داشته باشد دو مؤلفه همبستگی و احساس تعلق مهم هستند. تاکنون در مورد مقوله امید اجتماعی کار چندانی نشده و مطرح‌شدن این مسئله به‌جای آنکه مردم نشانه‌های آن را ببینند، بیشتر در کلام
بوده است.
هر چه مردم امیدوارتر باشند هم از زندگی فردی لذت بیشتری می‌برند هم از زندگی اجتماعی‌شان؛ یعنی دولت و ملت در تعامل با همدیگر می‌توانند بستری را فراهم کنند که امید به آینده و تحقق اهداف و آرزوها بیش‌ازپیش در جامعه ساری و جاری شود.
موسوی چلک با اشاره به اینکه مفهوم امید اجتماعی در بستر فرهنگ ایرانیان نیز دیده می‌شود، ادامه داد: در فرهنگمان نیز این ضرب‌المثل وجود دارد که «در ناامیدی بسی امید است». اگر نقاط ضعف را هم می‌بینیم باید برای حل آن مشکلات تلاش کنیم و همین اقدامات امیدواری را افزایش می‌دهد. جایی که امید هست خلاقیت و نوآوری افزایش می‌یابد.
اگر شما در یک اداره کارکنید چه زمانی ایده جدیدی ارائه می‌دهید؟ زمانی خلاقانه عمل می‌کنید که امید داشته باشید.
وی درعین‌حال خاطرنشان کرد که شایسته‌سالاری، برخورد درست با فساد و رشوه و رعایت حقوق شهروندی به امنیت اجتماعی کمک می‌کند و در مقابل کاهش امید اجتماعی می‌تواند عوارضی از قبیل افزایش سرخوردگی، بی‌تفاوتی، خشونت‌های فردی و اجتماعی، ناسازگاری، فساد و بی‌تفاوتی را به دنبال داشته باشد.
تحلیل خبر
بی‌تردید اصلی‌ترین عامل پیشرفت و توسعه هر جامعه، وجود شور، نشاط و امید است که در صورت نبود آن انواع و اقسام مصیبت‌ها بر مردم وارد می‌شود و اجتماع را با افسردگی، بی‌تحرکی و عدم پویایی مواجه می‌کند. مردم ناشاد و افسرده به خشونت و درگیری‌های گوناگون کشانده شده و اسیر اقتصاد بیمار، اختلاس، رشوه، زیرمیزی و انواع فساد می‌شوند.
از جامعه افسرده، عبوس و ناشاد نمی‌توان انتظار خلاقیت، کارآفرینی، پیشرفت و توسعه داشت و در چنین جوامعی ناهنجاری‌های بی‌شماری مانند خشونت، تجاوز، سرقت، قتل، خودکشی، تضاد و تقابل و... روزبه‌روز بیشتر می‌شود.
عاملان افسردگی و ناشادی جوامع، بی‌شک خطرناک‌ترین و مهلک‌ترین ویروس‌ها و میکروب‌های اجتماعی محسوب می‌شوند که تا از سر راه مردم برداشته نشوند، گرفتاری‌ها و بدبختی‌ها رخت برنمی‌بندند و جهنمی سخت و طاقت‌فرسا همچنان به خلایق خوب خدا تحمیل می‌شود.
زمانی که مردم از حس و لمس زیبایی‌های طبیعت محروم باشند، نمی‌توانند احساسات خوب و انرژی‌های مثبت را هم در خود ذخیره کنند و هم به دیگران انتقال دهند و طوری می‌شود که نفرت را می‌گیرند و نکبت را منتقل می‌کنند.
و در یک کلام اینکه: تولید کار و کارآفرینی مستلزم شادی‌آفرینی، شورانگیزی، نشاط‌آوری و امیدوارسازی مردم بوده که لازمه آن نیز برقراری اعتماد و اطمینان عمومی است.