جام جم آنلاین: چهارشنبه گذشته مصوبه‌ای درباره اراضی منابع طبیعی تصویب شد.
متن مصوب شده به این شرح است: «درصورتی‌که اراضی‌ای که دربندهای یک و 2 این بند الحاقی آمده و در راستای اهداف و کاربری تعیین‌شده مورداستفاده قرار نگرفته، باید مسترد گردند. اگر این اراضی دارای مستحدثات است و قلع‌وقمع آن ممکن نباشد، باید قیمت آن به نرخ روز توسط کمیته‌ای متشکل از استاندار، مدیرکل دادگستری و مدیرکل وزارتخانه‌های راه‌وشهرسازی یا جهاد کشاورزی تشکیل و اخذشده و به‌حساب درآمد عمومی نزد خزانه‌داری کل کشور واریز شود.»
تحلیل خبر
مصوبه اخیر مجلس شورای اسلامی در مورد اراضی منابع طبیعی با نظرات گوناگونی مواجه شد که شوربختانه برخی تر و خشک را با هم سوزاندند و یک‌طرفه به قاضی رفتند.
در چند نظر که در این زمینه رسانه‌ای شد، به‌وضوح می‌توان تفاوت قائل نشدن بین عمران و آبادی و تخریب و نابودی را مشاهده کرد. چراکه برخی زمین‌های بایر و رها شده و بی‌خاصیتِ آباد و سرسبز شده توسط مردم با مزارع و جنگل‌های به نابودی کشانده شده از سوی زمین‌خواران و سوداگران را با یک نگاه ارزیابی و موردنقد و نظر قرار دادند و به‌اصطلاح تفاوتی را بین دوغ و دوشاب، تباهی و آبادگری، روشنی و تاریکی و... نگذاشتند؛ که این امر می‌تواند آثار بسیار مخرب و نابودکننده‌ای را هم در اذهان عمومی و هم در مقام برخورد و عمل برجای
بگذارد.
بین کسانی که به‌طور مثال گردنه حیران و جنگل‌های سرسبز شمال را به تصرف خود درآورده‌اند و مردمان سودمند و آبادگری که زمین‌های رهاشده و بی‌خاصیت را تبدیل به باغ و مزرعه و پوشش‌های گیاهی بسیار حیاتی کرده‌اند تفاوت از زمین تا آسمان است که البته از سوی حاکمیت باید با دسته اول برخوردهای جدی غیرقابل‌گذشت شود و در مقابل با خلایق خوب خدا که باکار سازنده و حیات‌بخش خود هم موجبات تلطیف هوا و جلوگیری از ریزگردها و... را فراهم آورده‌اند و هم به زیبایی‌های چشم‌نواز طبیعت افزوده‌اند، رفتاری مشوقانه و مشفقانه صورت
گیرد.
فاصله عملکرد افرادی که با پول و هزینه شخصی متحمل هزینه‌های سنگین درختکاری، آبیاری، کوددهی، زیباسازی و... شده‌اند با ویژه‌خوارانی که نابودی طبیعت پاک خدا را وسیله‌ای برای دلالی و غارتگری و سودبری‌های نامشروع کرده‌اند، قابل قیاس و اندازه‌گیری نیست.
ازاین‌رو باید با نگاهی ژرف و تیزبین به این مصوبه نگریست و خود را به طوفان شعارزدگی و سطحی‌نگری نسپرد، چراکه منحرف کردن افکار عمومی، گناهی نابخشودنی است و موجب نابودی انگیزه‌های پاک و متعالی می‌‌شود.