معاون امور زنان و خانواده رئیس‌جمهور بابیان اینکه طرح گفت‌وگوی ملی خانواده به معضل اختلال ارتباطی توجه دارد، گفت: گفت‌وگوی اعضای خانواده‌های ایرانی به ۲۰ دقیقه رسیده است.
به گزارش ایسنا، معصومه ابتکار در نشست با احزاب و تشکل‌های غیردولتی شهرستان دماوند حول محور گفت‌وگوی ملی خانواده و بین نسلی که در سالن نشست‌های فرمانداری دماوند برگزار شد، اظهار کرد: یکی از زمینه‌هایی که دولت مأموریت دارد، رسیدگی و برنامه‌ریزی برای خانواده است. وی اظهار کرد: در معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری با همکاری تشکل‌های اجتماعی، دانشگاهیان و احزاب جریان اجتماعی در کشور به‌عنوان «گفت‌وگوی ملی خانواده» در کشور شکل دادیم تا این گروه‌ها به بررسی و رفع معضل اختلال ارتباط در خانواده‌ها بپردازند.
معاون امور زنان و خانواده معاون رئیس‌جمهور، معضل اساسی و مهم خانواده‌های امروز را اختلال ارتباطی دانست و افزود: امروز لکنت زبان، خشونت، عدم تفاهم و نامفهومی بین اعضای خانواده‌ها بالاست و این به بنیان این کانون مهم لطمه می‌زند که این آسیب نیز تنها متعلق به ایران نیست.
ابتکار گفت: گفت‌وگو به معنای تقویت خودباوری، اعتمادبه‌نفس، انتقال تجربیات و عبرت‌هاست و این مفهوم مهارت‌های ارتباطی محسوب می‌شود که امروز در خانواده‌ها با کمبود مواجه است.
وی تصریح کرد: طرح گفت‌وگوی ملی خانواده از فرد آغاز می‌شود و به‌تدریج با کسب مهارت‌های ارتباطی در اعضای خانواده، جامعه، کشور و سطح بین‌الملل، تشکل‌ها، انجمن‌ها و فعالیت‌های اجتماعی شکل می‌گیرد.
معاون امور زنان و خانواده معاون رئیس‌جمهور بیان کرد: خانواده ایرانی در ۱۰ سال گذشته، دو ساعت گفت‌وگو می‌کردند، اما امروز با گسترش شبکه‌های مجازی میزان گفت‌وگوی خانواده‌ها به ۲۰ دقیقه رسیده است.
تحلیل خبر
با تغییراتی که به‌مرور در سبک زندگی ما ایجاد می‌شود تا چند سال آینده شاهد تغییر در تعریف خانواده و دگرگونی در هدف از تشکیل آن خواهیم بود.
به‌تدریج عوامل ایجاد شکاف و دورساز اعضای خانواده، ما را به سمت‌وسوی زیستن در تنهایی و جریحه‌دار شدن عواطف می‌کشاند و شیرینی‌های زندگی را کم‌کم به تلخی و سختی مبدل می‌کند.
چنانچه هرچه زودتر به خود نیاییم و چاره‌اندیشی اساسی نکنیم، دیر یا زود کیفیت زندگی را بیش‌ازاین از دست خواهیم داد و به ماشین‌های کوکی بی‌اراده‌ای تبدیل خواهیم شد که برای پایان یافتن کوک خود، لحظه‌شماری خواهیم کرد.
با به‌سردی گراییدن تدریجی کانون گرم خانواده و بیشتر شدن فاصله میان اعضای آن، «در یک دگرگونی خاموش» به نقطه‌ای می‌رسیم که دیگر چندان تمایلی به ازدواج نخواهد بود و مدام به شمار طلاق بیش‌ازپیش افزوده خواهد شد.
حاکمیت دیدگاه‌های صرفاً مادی و خلق‌وخوی زیاده‌طلبی و چسبیدن به جمع‌آوری‌های بیهوده‌ای که ما را هم از لذایذ زندگی محروم می‌کند و هم به قهقرا می‌کشاند و رشد عقلانی‌مان را متوقف می‌کند و به‌طورمعمول با چشم‌وهم‌چشمی‌های نابخردانه نیز همراه است، سرنوشت شومی را رقم می‌زند که پایان آن جز پشیمانی و افسردگی و فروپاشی خانواده‌ها نخواهد بود.