رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران بر استفاده از ظرفیت نخبگان اجتماعی برای ایجاد سرمایه اجتماعی و خروج کشور از شرایط حاضر تأکید کرد.
سید حسن موسوی چلک، در گفت‌وگو با ایسنا، بابیان اینکه یکی از موضوعاتی که در حال حاضر کشور به آن نیاز دارد ظرفیت‌سازی و بسترسازی برای بهره‌گیری از تمام فرصت‌ها و منابع برای مدیریت اجتماعی کشور است، گفت: تحقق بهبود عملکرد و پاسخ به انتظارات مردم از حکومت مستلزم این است که شرکای اجتماعی در تحقق این هدف نقش بیشتر و پررنگ‌تری داشته باشند.
وی با تأکید بر استفاده از نخبگان اجتماعی در حوزه سیاست‌گذاری اجتماعی و مدیریت کشور، افزود: این ظرفیت‌سازی می‌تواند کمک کند تا توانایی این شرکا و نخبگان برای حوزه اجتماعی به‌عنوان یک موتور محرکه باشد. نخبگان هم نباید خودشان را از مجموعه دولت جدا ببینند. خروج از این شرایط کشور باید با استفاده از ظرفیت‌های داخلی باشد چراکه هیچ‌کس نیست که از خارج کشور برای ما دلسوزی کند.
رئیس انجمن مددکاری اجتماعی ایران بابیان اینکه این هوشمندی دولت و مردم را می‌رساند که از ظرفیت نخبگان برای افزایش رضایت عمومی استفاده کنند، اظهار کرد: زمانی که این بستر فراهم شود، اعتمادسازی نیز افزایش می‌یابد، مشارکت اجتماعی بالا می‌رود و درنهایت سرمایه اجتماعی تولید می‌شود.
موسوی چلک بابیان اینکه سرمایه و اعتماد اجتماعی یک شبه ایجاد نمی‌شود نیز گفت: افزایش پاسخگویی دولت و همراهی شرکا در حوزه اجتماعی نیازمند ارتباط بیشتر با شرکا و نخبگان و سایر ظرفیت‌های اجتماعی است.
تحلیل خبر
با بررسی علت بیشترین دل‌زدگی‌ها و عدم رغبت نخبگان اجتماعی برای مشارکت در اموری که می‌تواند منجر به ارتقا و یا ایجاد سرمایه‌های اجتماعی شود، درمی‌یابیم که گره‌خورده‌ها و یا آویزان‌شده‌ها به مراکز ریزودرشت قدرت که به‌طورمعمول تمایل به میدان‌داری انحصاری در تمام عرصه‌ها دارند، نخستین و اصلی‌ترین عاملی هستند که اجازه نمی‌دهند از ظرفیت‌های سرشار و پربار دیگران استفاده شود، چراکه همواره احساس ضعف می‌کنند و از استعداد و ظرفیت دیگران هراس دارند که مبادا جای آنان را که با رابطه و یا ریا عرصه‌هایی را تصاحب و یا غصب کرده‌اند، بگیرند و بنابر اصطلاح متداول این روزها،
«ژن خوب‌زدایی» کنند.
متأسفانه این‌گونه افراد که به «ژن خوب» معروف شده‌اند، بعضی از افراد شاخص و مؤثر و یا نهادها را دور زده و به محاصره و در سلطه خود درآورده‌اند و راهیابی نخبگان به عرصه‌های فعالیت و تلاش را محصور و مسدود کرده‌اند و موجبات نارضایتی‌های روزافزون گوناگونی را فراهم ساخته‌اند که به‌یقین می‌توان از این خودمحوران و خودکامگان به‌عنوان نخستین لشکر ویرانگر و برانداز یادکرد.
اینان نشان داده‌اند که برای حفظ قدرت و سلطه از هزینه‌کرد دین و آیین و باورهای ناب عمومی هیچ پروایی ندارند و حاضرند دست به هر کاری بزنند و به هر فردی تحت هر شرایطی متوسل شوند.