جواد حسین زاده رئیس مرکز آمار ایران در مصاحبه با رادیو گفت و گو نظام آماری ایران را یک نظام آماری نیمه‌متمرکز معرفی کرد و گفت: نظام نیمه‌متمرکز آماری به این معناست که دستگاه‌های اجرایی بسیاری از آمارهای ثبتی را تولید کنند و البته بخش قابل‌توجهی از آمارها هم نظیر شاخص‌های قیمت و تورم و حساب‌های ملی و منطقه‌ای توسط مرکز آمار تولید و به برنامه ریزان ارائه می‌شود.
به گزارش رویداد 24، وی با بیان اینکه جریان داده و اطلاعات در کشور ضمن ایجاد ارزش افزوده، باعث تولید آمارهای جدید و ارتقای کیفیت پایگاه‌های داده‌های اولیه نیز می‌شود گفت: به همین خاطر هم مقام معظم رهبری موضوع راه‌اندازی سامانه‌های اطلاعاتی با کیفیت و اتصال سامانه‌ها به یکدیگر را به هیئت دولت تأکید کردند.
حسین زاده با بیان اینکه 98 درصد مراکز آماری در دنیا زیرمجموعه دولت‌ها هستند تا آمارهای رسمی موردنیاز نظام سیاستگذاری حاکمیت را ارائه دهند تأکید کرد: دولتی بودن یک مرکز به معنای اشتباه بودن آمارها نیست.
وی در پاسخ به سؤال مجری مبنی بر اینکه علت لبخند مردم هنگام شنیدن آمارهای مرکز آمار درباره تورم چیست؟ گفت: مردم ما مهربانند و لبخندشان هم از این جهت است و یک دلیل دیگر هم این است که آمارها را باور نمی‌کنند و البته بنده هم به مردم حق می‌دهم.
حسین زاده در توضیح بیشتر این مطلب گفت: آمارهای مرکز آمار ایران دسته‌ای از آمارهای میانگین است مثلاً مرکز آمار برای ارائه آمارهای تورم، کلیه خانوارهای مقیم در ایران و نه یک بخش از جامعه را در نظر می‌گیرد و این آمارها را با روش‌های بین‌المللی منتشر می‌کند.
رئیس مرکز آمار ایران گفت: مرکز آمار ماهانه حدود هزار صفحه درباره ابعاد مختلف شاخص قیمت و تورم گزارش ارائه می‌دهد اما عده‌ای فقط یک تورم را در نظر می‌گیرند و می‌گویند آمارها اشتباه هستند.
وی در رابطه با شائبه دستکاری آمارها هم اینطور گفت: اگر بر فرض محال هم کسی قصد تغییر آمارها را داشته باشد اما باز هم امکان چنین کاری نیست زیرا این آمارها چندین رده کارشناسی را طی می‌کنند و نهایتاً هم روی سایت قرار می‌گیرند.
حسین زاده در پاسخ به این سؤال که آیا تا به الآن اتفاق افتاده که یکی از مسئولان از شما درخواست کند که آمار را مطابق نظر او ارائه دهید؟ گفت: قسم جلاله می‌خورم که در هیچ یک از جایگاه‌هایی که بودم از آمارگیر تا رئیس مرکز آمار ایران چنین اتفاقی نیفتاده و ما صادقانه وارد این کار شدیم.
تحلیل خبر
چرا مردم آمارهای مرکز آمار ایران و سایر مراکز اقتصادی را باور نمی‌کنند؟ همه دانشجویان،
فارغ‌التحصیلان دانشگاهی و متخصصین رشته اقتصاد و حتی رشته های علوم اجتماعی که برخی از واحدهای درسی آنان در مقاطع کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری پیرامون اقتصاد و شاخه و شعبه های آن است، به خوبی می دانند که مرکز آمار ایران، کار تخصصی انجام می‌دهد و با فرض بر اینکه در جمع‌آوری قیمت کالاها به صورت روزانه و دوره‌ای، اشتباهی رخ ندهد و یا عمدی در کار نباشد، فرمول‌های محاسبه انواع تورم را بلد هستند و آن را به صورت صحیح بکار می‌گیرند، اما و صد اما مردم عادی و حتی متخصصین رشته های دیگر که تخصصی در زمینه اقتصاد ندارند، صرفا دنبال برچسب منفی به مرکز آمار ایران نیستند و نمی‌گویند حتما این مرکز و مراکز مشابه در مسیر فریب افکار عمومی عمل می‌کنند و
می‌خواهند علائم مثبت و امیدآفرین کاذب را به مردم القا کنند بلکه آنها می گویند ما چه کاری به این شاخص‌های اقتصادی داریم وقتی می‌بینیم جلوی چشم خودمان هر روز قیمت کالاها و خدمات افزایش
می‌یابد و در یک بازه زمانی ماهانه، برخی مواقع با افزایش 100درصدی به بالای قیمت ها مواجه هستیم. آری مردم حق دارند که هیچ آماری را قبول نکنند چرا که آنان شرایط سخت زندگی خود را مشاهده
می‌کنند و فشارهای لحظه به لحظه
زندگی‌شان را باور دارند. زمانی ارائه این آمارها شادی آفرین است که مردم آنها را با واقعیات زندگی شان مطابق و منطبق ببینند. ضمنا «درصدهای» امروز با توجه به «درشتی و بزرگی اعداد و قیمت ها» با «درصدهای» گذشته آنچنان تفاوت دارد که کمر مردم را خم کرده است. مثلا افزایش 10 درصدی قیمت مسکن، زمانی که یک آپارتمان 100 متری 100 میلیون تومان بود با 10درصد قیمت امروز که همان 100 متر بین 1 تا 2میلیارد تومان در شهرهای مختلف قیمت‌گذاری می‌شود از زمین تا هفت آسمان تفاوت دارد. لذا سنجش تورم و درصدهای حاصله
به هیچ وجه قابل مقایسه نیستند. حال، مسئولان افزایش قیمت کالاهایی مانند خودرو، سکه، طلا، ارز تا اقلام خوراکی، پوشاکی، بهداشتی و درمانی مردم را «طی دو سال اخیر» ببینند و سپس قضاوت کنند که با «چه آمار و ارقام و درصدی»
می‌توان آنها را نمایش داد تا مردم آن را باور کنند. متاسفانه واقعیت تلخ این است، نه آن اعدادی که به مردم گفته می‌شود. تنها راهی که وجود دارد تا دوباره باورهای مردم به جای اول برگردد این است که دوباره زندگی شان به جای اول برگردد. هرچند این برگشت به عقب است و به معنی پیشرفت نیست ولی حداقل از آلام و دردهای مردم می کاهد.