بیانیه مرجعیت دینی عراق درباره تظاهرات، قانون انتخابات و تشکیل دولت توسط خطیب نماز جمعه کربلا قرائت شد. به گزارش ایلنا به نقل از سومریه نیوز، بیانیه آیت‌الله «سیدعلی سیستانی» مرجعیت دینی عراق در خطبه‌های نماز جمعه کربلا توسط «عبدالمهدی الکربلائی»، قرائت شد. در این بیانیه آمده است: «کشور همچنان در اوضاع سخت و نگران‌کننده‌ای به سر می‌برد و هنوز بسیاری از گروه‌ها در تظاهرات صلح‌آمیز شرکت کرده و خواستار اصلاح هستند اما برخی از فعالان این جنبش ترور شده، ربوده یا تهدید می‌شوند. در مقابل بسیاری از نهادها و مؤسسه‌های آموزشی به‌ناچار تعطیل می‌شوند و دارائی‌های شهروندان مورد تعرض قرار می‌گیرد و بسیاری از ضعف عملکرد دولت و سرکشی عده‌ای در برابر قوانین کشور ناراضی هستند». در ادامه این بیانیه آمده است: «مردم منبع قدرت هستند و مقام‌ها مشروعیت خود را از طریق مردم کسب می‌کنند. چنانکه نص صریح قانون است، نزدیک‌ترین راه برای خروج مسالمت‌آمیز از بحران کنونی و آشوب و نابسامانی، بازگشت به‌سوی مردم با انجام انتخابات زودهنگام پس از وضع قانونی منصفانه برای آن و تشکیل کمیساریای مستقل برای اجرای آن و وضع سازوکار نظارتی کارآمد برای تمام مراحل انتخابات به‌منظور بازگشت اعتماد به عملیات انتخاباتی است».
تحلیل خبر
جایگاه مردم در هر حکومتی، اهداف، روش‌ها و کارکرد آن حکومت را مشخص می‌کند. به دنبال این طرز تلقی، خواسته‌ها، مطالبات، آزادی‌ها و حدود اراده مردم در تصمیمات اساسی و زیر بنایی کشور تعیین می‌شود. معمولاً دو نوع نگاه «به مردم» در حکومت‌ها وجود دارد؛ نگاه غالب، نگاه مغلوب (یا نگاه حاکم و محکوم یا نگاه اصلی و فرعی یا نگاه فعال و منفعل) در بیان کلمات تفاوتی نیست مهم «بار مثبت و منفی» حاصل از آن‌هاست. حکومتی که بنا به بیانیه آیت‌الله سیستانی، «مردم را منبع اصلی قدرت می‌داند و مشروعیت همه مقامات را از مردم می‌داند»؛ در تمام تصمیم‌گیری‌ها «مردم محور است» و مسیری را طی می‌کند که به رضایت عمومی و وفاق ملی منجر شود. در این نوع نگاه، مردم همه‌کاره‌اند و می‌توانند با حضور میدانی یا انتخاباتی خود، هرکسی را جابه‌جا کنند و قوانین را بنا به نیاز زمان، تغیر دهند. قوای سه‌گانه، تسلیم خواسته‌های مردم بوده و هیچ تحمیلی از جانب آنها بر مردم روا نمی‌شود لذا در این رویکرد، مردم نیز خود را مدافع حکومت و آن را از آن خود می‌دانند. اما در نگاه دوم (نگاه مغلوب، محکوم، فرعی و منفعل) مردم جایگاه قوی و همه‌جانبه در امور ندارند و حتی رأی مردم، زینتی، تشریفاتی، تکلیفی و زائد تلقی می‌شود و صرفاً جهت نمایش به دیگران، از اهمیت آن سخن می‌گویند. از این دیدگاه اثرگذاری آرا و اراده مردم در سرنوشت خویش، قابل کم‌وزیاد کردن است و بنا به شرایط، نوسان زیاد می‌تواند داشته باشد. این دو دیدگاه در بعضی مواقع، دقیقاً نقطه مقابل و متضاد و رو در روی یکدیگر قرار می‌گیرند. هر دو دیدگاه هم برای خودشان، توجیه خاص خود را دارند. شما کدام دیدگاه را می‌پسندید؟