به گزارش ایلنا، عطا پورشیرزاد در آیین گرامیداشت روز جهانی خاک افزود: بخش قابل توجهی از آب شرب شیراز از چاه‌هایی تأمین می‌شود که در حومه پارک ملی بمو قرار دارند و سد درودزن نیز بخش کمی از آب شرب را تأمین می‌کند.
پورشیرزاد افزود: آیا کشاورزی استان در مسیر کشاورزی پایدار قرار دارد؟ چه برنامه‌هایی برای کشاورزی پایدار در استان فارس طراحی و اجرایی شده؟ اینها سؤالاتی است که باید به آن پاسخ داده شود لازم به ذکر بوده که برنامه در استان وجود دارد اما کاربردی و عملیاتی نیست و هنوز در مرحله آزمون و خطا قرار دارد.
به گفته وی زمان کشت و نوع کشت محصولات کشاورزی در استان فارس در محور توسعه پایدار قرار ندارد که لزوم بازنگری را در این بخش اولویت دار می‌کند.
مدیرکل حفاظت محیط زیست استان فارس اظهار کرد: فارس در تلاش است تا با ایجاد خانه محیط زیست توسط انجمن‌های مردم نهاد این آگاهی بخشی و آموزش همگانی را در جامعه به گونه‌ای توسعه دهد که دغدغه کندی در تمام افراد ایجاد شده و مشکلات محیط زیستی نیز تا حد قابل قبولی کاهش یابد.
۴۰ درصد از فاضلاب شیراز به تالاب مهارلو می‌ریزد
وی گفت: حدود ۴۰ درصد از فاضلاب کلانشهر شیراز، به شکل خام و تصفیه نشده، به تالاب مهارلو می‌ریزد.
مدیرکل حفاظت محیط زیست استان فارس بیان کرد: به علت وارد شدن فاضلاب شهر شیراز به تالاب مهارلو این تالاب ارزش خود را از دست داده این در حالی است که با ورود این فاضلاب به منطقه شاهد تغییر اکوسیستم در منطقه نیز هستیم. به نقل از محیط زیست فارس، پورشیرزاد ادامه داد: متخصصان حوزه خاک هشدارهایی درخصوص فرسایش خاک بیان کرده‌اند که این هشدارها رو به رشد بوده و در مرز بحران قرار گرفته از این رو تکالیفی بر عهده تمامی آحاد جامعه اعم از دستگاه‌های اجرایی، مردم و نهادهای متولی که بیش از هر زمان سنگین است.
بخشی از تالاب‌های استان خشک شده است
پورشیرزاد ادامه داد: یکی از طرح‌های که در کشور در حال پیگیری است موضوع سدسازی بوده اما اکنون باید این پرسش مطرح شود که چه قدر این سدها مورد بهره‌برداری قرار گرفته است؟ لازم به یادآوری است بخشی از تالاب‌های استان که حوزه آبریز سدهای فارس بوده خشک شده است که این موضوع لازمه مدیریت در این بخش را الزام‌آور کرده البته نباید فراموش کرد که در حوزه مدیریت خاک نیز نگاه حاکم مبتنی بر توسعه پایدار نبوده است.
این مقام مسئول با تاکید بر این موضوع که امنیت غذایی در جامعه بسیار حائز اهمیت است عنوان کرد: مسکن ملی و تأمین مسکن در جامعه از اولویت‌ها و مطالبات مردمی است که قابل کتمان نیست اما برخی به دنبال وارد کردن فشار به محیط زیست هستند تا ریه‌های شهر را هم تبدیل به مسکن کنند.
بختگان کانون گرد و غبار محلی شده است
وی با اشاره به ایجاد کانون‌های ریزگرد محلی در فارس نیز خاطرنشان کرد: منطقه بختگان اکنون دارای ریزگرد محلی است و این کانون در منطقه ایجاد شده و امید است که با بارش باران و طرح‌های حفاظتی بتوان این مشکل را برطرف کرد.
پورشیرزاد افزود: اگر روند کنونی ادامه یابد ایجاد کانون‌های ریزگرد و نمک در آینده شیراز دور از ذهن نیست و تنها راهکار نیز تخلیه شهر شیراز خواهد بود.
او ادامه داد: برخی به دنبال ایجاد سد تنگ سرخ هستند و محیط زیست به تنهایی در مقابل تمامی دستگاه‌های متولی در این بخش ایستادگی کرده که این ایستادگی نیز بنا به دلایل قانونی و بر اساس ارزیابی محیط زیستی بوده و متولیان نباید تنها یک بخش را ببینند و سایر بخش‌ها را فراموش کنند.
به گفته این مقام مسئول تنها دو هزار هکتار از باغ‌های شیراز که ۳۰ هزار هکتار بود باقی مانده است اگر کلان شهر شیراز برخلاف سایر کلان‌شهرهای ایران دارای آلودگی نیست به علت فضای سبزی است که در آن وجود دارد.
پورشیرزاد خاطرنشان کرد: دریچه‌های هوای شیراز در قلات و گویم قرار گرفته از این رو اداره کل حفاظت محیط زیست استان فارس مخالف بهره‌برداری از معادن سنگ در این مناطق است.
این مقام مسئول مدیریت پسماند در شیراز را به عنوان یکی از کلان‌شهرهای قانونمند در کشور عنوان کرد این در حالی است که طرح پایش کلانشهر شیراز در حوزه مدیریت پسماند نیز در دستور کار این اداره قرار گرفته است.
تحلیل خبر
شاید در این غوغای زندگی ماشینی و مصنوعی، کمتر کسی به فکر باشد که چرا از 30 هزار هکتار باغ‌های شهر فقط 2 هزار هکتار آن باقی مانده است؟ از چه زمانی و طی چه دوره‌هایی و چرا مساحت 30 هزار هکتاری باغ‌های شیراز که «ریه‌های شهر» محسوب می‌شدند، رو به نابودی رفت؟
حافظ که بیش از 700 سال پیش می‌زیسته، آن قدر شیراز را غرق در گل و درخت و فضای سبز طبیعی با هوای پاک و روح‌نواز می‌دیده که شعر «خوشا شیراز و وضع بی مثالش» را سروده و مردم ایران، زیبایی شیراز را در این شعر می‌یافته‌اند. شاید یکی از زمینه‌های شهرت شیراز همین شعر بوده که بر زبان کوچک و بزرگ جاری بوده و کسانی که موفق نمی‌شدند در طول عمر خود به شیراز سفر کنند، این شعر را زمزمه خود کرده و آرزو می‌کردند که حتی برای یکبار این شهر را از نزدیک ببینند. اما حال و هوای شیراز در زمان حافظ کجا و اوضاع فعلی شیراز کجا؟ آن زمان همه شهر غرق در گل و درخت و سبزه‌های طبیعی و آبهای جاری در اطراف تا قلب شهر بود ولی اینک جز فضاهای سبز اندکی که خودمان مهیا کرده‌ایم و به نام پارک و فلکه در محاصره خیابان‌ها و آسفالت‌هاست، چیزی نداریم. از هزاران هزار هکتار باغ با قدمت دیرینه، اینک فقط 2 هزار هکتار باقی مانده که اینها هم پیوسته تهدید می‌شوند و شاید تا چند دهه دیگر همین مقدار اندک هم به فضاهای مسکونی و تجاری تبدیل شوند و ریه‌های شهر، خشکیده‌تر شود.
این هشدار بزرگی به همه ما و مخصوصاً مسئولان ذیربط است که در حفظ باغات باقیمانده، تمام مساعی خود را مصروف دارند و اجازه ندهند که به هیچ قیمتی، حتی یک متر از باغات باقیمانده، خشک و تغییر کاربری داده شود. یکی از بزرگترین مسئولیت‌های شهرداری و شورای شهر بدون شک صیانت و حفاظت از سرمایه‌های سبز شهر است که هنوز هم حتی در حد ناچیزِ باقیمانده، طراوت و شادابی به مردم می‌دهد و هوای شهر را پاک و تمیز نگه می‌دارد.