مدیر انجمن نخبگان جهان اسلام با اشاره به کسری بودجه کشور، گفت: برای تأمین هزینه هر دانشجو، تقریبا دولت سهم نفت ۲۰ نفر را گرفته و صرف تربیت دانشجو کرده است، ولی دانشجویان بعد از فارغ‌التحصیلی خود را طلبکار می‌دانند، نه بدهکار.
به گزارش ایسنا، محمدحسن قدیری ابیانه، استراتژیست و دیپلمات ارشد در نشست تخصصی بررسی آینده جمعیتی ایران با نگاه به روند مهاجرت ایرانیان با اشاره به آمارهای مهاجرت کادر درمان در کشور، افزود: آمارها نشان می‌دهد که دانشجویان پزشکی که با سهمیه ایثارگران وارد دانشگاه‌ها شده‌اند، مهاجرتی نداشتند و نشان می‌دهد که آنها وفاداری بیشتری به کشور دارند؛ از این رو لازم است سهمیه ورودی این دسته از دانشجویان به رشته‌های پزشکی افزایش یابد.
به گفته وی، کل بودجه مصوب شده امسال در دولت، به ازای هر نفر یک میلیون و ۲۰۰ هزار تومان است که این پول پس‌انداز نشده و محقق نیز نشده است.
وی کل بودجه دانشگاه شریف را بیش از ۶۸۴ میلیارد تومان ذکر کرد و گفت: این دانشگاه ۱۰ هزار و ۲۰۰ دانشجو دارد و سرانه آن سالی ۶۷ میلیون تومان می‌شود. اگر فرض شود که سرانه ۳۵۰ هزار تومان محقق شود که نشده، برای تأمین هزینه هر دانشجو، تقریبا دولت سهم نفت ۲۰ نفر را گرفته و صرف تربیت دانشجو کرده است، ولی دانشجویان بعد از فارغ‌التحصیلی خود را طلبکار می‌دانند نه بدهکار.
تحلیل خبر
بحث طلبکاری و بدهکاری نیست، بحث استفاده از ظرفیت علمی و فکری فارغ‌التحصیلان است که باید حداکثر استفاده از آنها بشود. اگر کشور برای آموزش و تربیت یک نفر فارغ‌التحصیل کارآمد، هزینه کرده است حال باید دولت شرایطی فراهم آورد که از این فرد و توانایی‌های او در جهت خدمت به وطن، بیشترین استفاده صورت گیرد. موقعی که فارغ‌التحصیلان فوق‌لیسانس و دکترا بیکار باشند و در کشور عاطل و باطل بچرخند، چه مشکلی از مشکلات کشور و خودشان حل می‌شود؟ اگر پس از فارغ‌التحصیلی، شرایطِ مناسب برای به کارگیری آنها فراهم شود قطعاً ماندن آنها در کشور و در کنار خانواده بر مهاجرت به کشورهای غریب و بیگانه ارجح خواهد بود.
هیچکس علاقه ندارد که آواره وطن شده و در کشورهای دیگر دنبال شغل و زندگی بگردد. همه مهاجرین می‌دانند که در کشورهای دیگر به ویژه در کشورهای پیشرفته، باید چند برابر ایران کار کرد و زحمت کشید تا امور زندگی اداره شود. بیشترین مهاجرت‌ها از روی ناچاری و اجبار است وگرنه همه می‌دانند که در کشورهای دیگر حلوا خیرات نمی‌شود. البته صرف‌نظر از فرزندان مسئولان و افراد شاخص که در کشورهای دیگر با امکانات ایرانی، زندگی مرفه دارند و مهاجرت آنها نوعی تفریح و خوش‌گذرانی است، سایر مهاجرین در شرایط سختی، روزگار را می‌گذرانند.
امید است مسئولان، شرایطی را فراهم آورند که هیچکس آمال و آرزوهایش را درکشورهای بیگانه جستجو نکند.