محمد عبدالکبیر معاون سیاسی نخست‌وزیر طالبان که در نشستی از متنفذین محلی در کابل سخنرانی می‌کرد، گفت حکومت طالبان «در چارچوب سیاست خارجی خود خواهان برقراری روابط خوب با تمام کشورها از جمله آمریکا و روس‌ها (شوروی وقت) است که به ما حمله کرده‌اند».
رویداد ۲۴ بی بی سی: معاون سیاسی نخست‌وزیر طالبان گفته است که خواهان برقراری روابط حسنه با کشورها حتی با آمریکا هستند.
محمد عبدالکبیر که در نشستی از متنفذین محلی در کابل سخنرانی می‌کرد، گفت حکومت طالبان «در چارچوب سیاست خارجی خود خواهان برقراری روابط خوب با تمام کشورها از جمله آمریکا و روس‌ها (شوروی وقت) است که به ما حمله کرده‌اند».
او افزوده است: «این گونه نیست که امارت اسلامی [طالبان] قصدا وارد تقابل با دنیا است که سبب آوردن مشکلات به افغانستان می‌شود.»
همچنین خالد حنفی، وزیر امر به معروف و نهی از منکر طالبان با انتقاد از گزارش اخیر یوناما درباره بازداشت زنان، گفت یوناما در آینده از نشر چنین گزارش‌هایی به گفته او «یک‌جانبه» خودداری کند.دفتر نمایندگی سازمان ملل در کابل (یوناما) هفته گذشته گفت گزارش‌هایی را مستند کرده که «شماری زیادی» زنان و دختران به خاطر حجاب در کابل و در شهر نیلی مرکز ولایت دایکندی بازداشت شده‌اند.
به گزارش خبرگزاری دولتی باختر، خیرالله خیرخواه، وزیر اطلاعات و فرهنگ طالبان نیز در سخنانش در این محفل گفت: «حکومت همه‌شمول است، اما هدف کشورهایی که در افغانستان حکومت همه‌شمول می‌خواهند این است که جاسوسان و همدستان آنان در حکومت شریک شوند.»
تحلیل خبر
طالبان خواهان رابطه با آمریکا
دکتر محمدمهدی جعفری زاده
همه کسانی که با علوم سیاسی و دنیای سیاست، آشنایی و سروکار دارند، می‌دانند که در این عرصه، «قهر و دشمنی» ابدی و همیشگی وجود ندارد. تمام کشورها به مهمترین اصلی که می‌اندیشند و محور همه فعالیت‌های سیاست خارجی خود قرار می‌دهند «منافع ملی و تمامیت ارضی» است. کشوری در سیاست خارجی خود موفق‌تر است که بتواند با استادی و مهارت، کشورهای دیگر را در مسیر منافع ملی خودش هدایت کند. زبان دیپلماسی، زبان ویژه‌ای است و باید از جذابیت‌های همه پسند بین‌المللی برخوردار باشد. «همه پسندی بین‌المللی» موضوع بسیار مهمی است که بر مبنای آن محدودیت‌های دیپلماتیک از بین می‌رود و برهمین اساس است که کشورهای درگیر با هم، همانند آمریکا، چین، روسیه و ... وارد مذاکره و چانه زنی می‌شوند و هر کدام تلاش می‌کند تا کشور دیگر را در مسیر منافع ملی‌اش هدایت کند. البته کار سختی است ولی هیچگاه این مسیر، از جانب هیچکدام از طرفین، مسدود نمی‌شود و همیشه باب گفت و گو و مذاکره را باز می‌گذارند.
از این درس سیاسی، طالبان هم یاد گرفته است که به قول معاون سیاسی نخست وزیرش، حتی با آمریکا و روسیه که سابقه جنگ و دشمنی با افغانستان دارند، از صلح و سازش و مذاکره سخن بگوید. چرا طالبان رادیکال، این مسیر سازشی را انتخاب کرده، چون می‌داند با جنگ و قهر، هیچگاه به خواسته و اهدافش نمی‌رسد. جنگ هزینه سنگینی دارد و منابع اقتصادی، زیربنایی و انسانی را نابود و متلاشی می‌کند و آخر و عاقبتی ندارد. پایان هر جنگی نیز یا صلح است یا آتش بس، هیچ جنگی تا ابد ادامه ندارد اما این نتیجه، متاسفانه زمانی حاصل می‌شود که طرفین درگیر جنگ، ضربه‌ها و خسارت‌های هنگفتی را متحمل شده باشند. آنگاه باید دهه‌ها تلاش کنند تا جبران مافات شود. یکی از تحلیل گران اسرائیلی اخیراً گفته بود جنگ 100 روزه غزه، 20 سال اقتصاد اسرائیل را عقب برد. این یک واقعیت است که جنگ، طرف ضعیف و قوی را نمی‌شناسد بلکه هر کدام از طرفین با توجه به موقعیت‌شان، خسارت‌های خاص خود را می‌بینند. اینجاست که همه سیاستمداران می‌گویند باید از جنگ اجتناب کرد و با روش دیپلماسی و مذاکره، گره‌ها را گشود.