رئیس شورای اسلامی شهر تهران با اشاره به این‌که میز و صندلی‌های ما بر دوش مردم است، گفت: حوصله تاریخی مردم ایران ظرفیتی دارد.
به گزارش ایسنا، محسن هاشمی در ابتدای جلسه شورای اسلامی شهر تهران با اشاره به سالروز ارتحال آیت‌الله طالقانی و جنایت 17 شهریور با اشاره به این‌که امروز ما وارث خون شهروندان تهرانی در 17 شهریور سال 57 هستیم و همه ما مسئولان باید این را بدانیم که پایه‌های میز و صندلی‌مان بر روی دوش مردم است.
وی بابیان این‌که مردم پس از تحمل رنج‌ها، محرومیت‌ها و بی‌عدالتی‌ها و به امید گشایش و عدالت فعالیت کرده‌اند، اظهار کرد: کوتاهی در خدمت خیانت به رأی مردم و کم‌فروشی در انجام وظایف
است.
رئیس شورای اسلامی شهر تهران با اشاره به این‌که حوصله تاریخی جامعه ایران نیز ظرفیتی دارد و پرداختن به بوروکراسی‌های بی‌ثمر، رانت‌سازی و رانت‌خواهی و دعواهای جناحی و... موجب لبریز شدن صبر مردم می‌شود، گفت: انتظار ما از اصحاب رسانه و فعالان مجازی این است که با نقدهای سازنده و انعکاس مشکلات واقعی مردم‌به‌دور از فضاسازی‌های سیاسی و غیرواقعی کمک کنند که صدای واقعی مردم شنیده شود.
وی تأکید کرد: امروز در شرایطی که وضعیت نامناسب اقتصادی را شاهد هستیم، اظهارنظرهای تنش‌زا و یا سناریوسازی‌های غیرواقعی برای تحت تأثیر قرار دادن افکار عمومی ضربه دیگر برای متزلزل کردن باقی‌مانده اعتماد عمومی در جامعه تلقی می‌شود که آثار مثبتی ندارد.
رئیس شورای اسلامی شهر تهران در پایان افزود: از همه مردم، منتقدان، کارشناسان و... می‌خواهم که عاملی برای بهبود شرایط و تقویت روند اصلاحی باشند.
تحلیل خبر
قرارگرفتن مردم صبور و نجیب ایران اسلامی در وضعیت اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و... موجود، بی‌تردید حد و اندازه‌ای دارد، چراکه اگر احساس شود دیگر امیدی به بهبودی و سالم‌سازی و تغییر وضعیت به حالت تعادل و آرامش نیست، آنگاه مردم امید خود را از دست می‌دهند.
مردم صبور ما طی سال‌های متمادی عملکردهای جناح‌ها و طیف‌های سیاسی را بارها تجربه کرده‌اند و هر دوره از انتخابات با امید و آرزوهای بسیار در صحنه حاضر شده‌اند و همواره انتظار زندگی بهتر و آسوده‌تری را همراه با آزادگی، عزت و سربلندی داشته‌اند و انواع و اقسام دشواری‌ها را نجیبانه و همدلانه تحمل کرده‌اند، اما چنانچه در خروجی عملکرد مسئولان ریزودرشت، توقعات به‌‌حق خود را به‌صورت عملی و عینی نیابند، آنگاه آستانه‌ی تحمل‌شان پایین می‌آید.
هنگامی‌که کشور را جولانگاه آقازاده‌های نوکیسه و تازه‌به‌دوران‌رسیده می‌بینند و با ممانعت شماری از دانه‌درشت‌‌ها با شفاف‌سازی‌ها و روشنگری‌ها مواجه می‌شوند و بسیاری از اقدامات پشت‌پرده‌ای و در خفا، آنان را رنج می‌دهد، بی‌تردید اعتماد خود را نسبت به مسئولان از دست می‌دهند.
اختلاس، رشوه، مخفی‌کاری، غارتگری بیت‌المال، فشار گرانی، بیکاری، تبعیض و تضاد، جنگ‌های جناحی و حزبی فرسایشی، دهن‌کجی برخی «ویژه» به قانون و... دیگر جای هیچ‌گونه اعتماد و اطمینانی را باقی نمی‌گذارد و کاسه صبر مردم را لبریز می‌کند. بنابراین تا کشور مجبور به تحمل هزینه‌های سنگین و یا غیرقابل‌جبران نشده است باید هرچه سریع‌تر چاره‌اندیشی کرد و طرحی نو درانداخت.