رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور در نامه‌ای خطاب به رئیس مجلس نوشت: مردم ایران به جای اعانه و یارانه از مدیران خود رفع تحریم و برداشتن زانوی زور از گلوی اقتصاد ایران را با حفظ عزت ملی طلب می‌کنند.
به گزارش ایرنا از سازمان برنامه و بودجه کشور، محمدباقر نوبخت یک روز پس از نطق محمدباقر قالیباف در صحن علنی مجلس که گفته بود تصمیمات ما در حوزه مسکن، بورس، ترخیص کالاهای اساسی از گمرک، سیاست‌های پولی و بانکی، نظام بودجه ریزی، اختصاصِ ارز ترجیحی، سوداگری‌ها در بازار ارز، طلا و خودرو، بی تفاوتی نسبت به گرانی‌ها و رها کردن بازار و بی توجهی به تولید ملی، به پاستور و بهارستان و باب همایون و میرداماد ارتباط دارد نه به جورجیا و میشیگان و آریزونا واکنش نشان داد و نامه‌ای به رئیس مجلس شورای اسلامی نوشت.
در نامه رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور به سخنان رئیس مجلس شورای اسلامی آمده است: چون در نطق پیش از دستور حضرتعالی در مجلس باب جدیدی را مفتوح نمودید که از یک سو با هزاران سخنی که مدیران دولتی در سینه دارند و از سوی دیگر با شرایط سخت مردم زیر فشارهای اقتصادی و نیز توصیه‌های رهبر معظم انقلاب در تعارض است، لازم می‌دانم مطالبی را عرض کنم.
او ادامه داد: در این نطق به «بهارستان» اشاره فرمودید و اذهان عمومی، بهارستان را به «مجلس» می‌شناسد و از آنجا که هنوز خود را فرزند مجلس می‌دانم، برای رفع شبهه از جایگاه رفیع مجلس و نمایندگان شریف آن، خود را در معرض کنایه شما قرار می‌دهم و به اختصار عرض می‌کنم که اداره دخل و خرج کشور با تقلیل درآمدهای ارزی از صد و چند میلیارد دلار به چند میلیارد دلار که فقط در ۷ ماهه اول سال جاری بیش از ۴۸ هزار میلیارد تومان خزانه با عدم تحقق درآمدها مواجه بود، از یک سو پرداخت به موقع همه یارانه‌ها، حقوق‌ها، اجرای امتیازات ۵۰ درصدی فصل دهم قانون مدیریت خدمات کشوری کارمندان، همسان‌سازی حقوق بازنشستگان لشگری، کشوری و تأمین اجتماعی که کمترین خدمت به آن بزرگواران است؛ در کنار پرداخت بیش از ۴۰ هزار میلیارد تومان به طرح‌های عمرانی که آثار آن در افتتاح‌های پایان هرهفته قابل مشاهده است، ضمن ۳۶ هزار میلیارد تومان صرفه‌جویی از سوی دیگر، جز با اتکال به خدا و تدبیر دولت قابل انجام نیست و این به بدخواهان ملت پیام و نشان می‌دهد که در سومین سال تحریم، هنوز همچنان چرخ توسعه جمهوری اسلامی ایران در گردش است.
نوبخت افزود: چون شما را شخصیت دلسوز و محترمی می‌دانم، اجازه دهید با صراحت و شفاف عرض کنم که:
یک واقعیت مسلم این است که منافع ملی ما با رفتن و آمدن هیچ رئیس‌جمهوری در آمریکا و یا کشور دیگری تغییر نمی‌کند ولی واقعیت دیگری نیز قابل کتمان نیست که تحریم فعلی و ادامه آن، ظلم بزرگی به مردم ایران است که از سوی رئیس جمهور فعلی و شکست خورده آمریکا اعمال می‌شود. فردی که دستش به خون هزاران بیگناه در سراسر جهان و سردار محبوبمان شهید حاج قاسم سلیمانی آغشته است و من قلباً برای برکناری او مستمراً اخبار را رصد می‌کردم.
امروز مردم ایران به جای اعانه و یارانه از مدیران خود رفع تحریم و برداشتن زانوی زور از گلوی اقتصاد ایران را با حفظ عزت ملی طلب می‌کنند. مردم ما هنوز به خاطر دارند که با رفع تحریم می‌شود سال‌ها شاهد تثبیت نرخ ارز، تورم یک رقمی و رشد دو رقمی بود. دولت خواهان هیچ مذاکره‌ای نیست. رسانه‌های جهان شهادت می‌دهند که در سفر قبلی جناب آقای دکتر روحانی رئیس جمهور به مقر سازمان ملل متحد، بارها ترامپ به انحاء گوناگون و از طریق وساطت برخی از رؤسای جمهور کشورهای اروپایی درخواست مذاکره داشت که قاطعانه رد شد و فقط و فقط موکول به رفع تحریم و شناخت حقوق ملت ایران گردید.
تحلیل خبر
گرچه ضربه هایی که مردم
خورده اند هم از ناحیه تحریم ها بوده، هم هدفمندی یارانه ها، هم چپاول اقتصادی از جانب اختلاسگران،
رانت‌خواران و سوءاستفاده‌کنندگان از موقعیت‌هایشان، هم مصارف چندگانه و نابه جای بودجه کشور، هم نداشتن یک مدل اقتصادی مشخص جهت فعال کردن بخش تولید و حرکت در مسیر توسعه، هم بی‌ضابطه عمل کردن بخش توزیع و بازار، هم سردرگمی مدیریت های ارشد، میانی و پایینی و ... و هر کدام از این علل و عواملِ
شکست‌های پی در پی اقتصادی، تحلیل‌های مبسوط و مفصلی دارد، اما چون رئیس سازمان برنامه و بودجه پیرامون مقایسه دو علت از مجموعه علل فوق سخن گفته‌اند،
می‌توان گفت تحریم ها نقش
فزاینده ای در مناسبات اقتصادی داخل و خارج کشور داشته و نوعی فشردن گلوی نحیف اقتصاد ما محسوب
می‌شود. البته کار دشمن همین
بن‌بست‌تراشی‌هاست ولی مدیران اندیشمند و توانا کسانی هستند که اولا اجازه ندهند تا چنین زمینه و
بهانه‌ای برای دشمن مهیا شود که از طریق تحریم‌ها بتواند مردم را از پا درآورد و اقتصاد کشور را متلاشی کند. ثانیا اگر با همه تدابیر و پیشگیری‌ها، باز دشمن از سلاح تحریم یاری گرفت باید مدیران کشور این قدر درایت و توانایی داشته باشند که بتوانند بر آن فائق آیند و هرچه سریع‌تر به
تحریم‌ها خاتمه دهند اینکه با چه روشی می‌توانند این کار را بکنند باید روشی برگزینند که کمترین خسارت به کشور و مردم وارد شود و «فشار حداکثری» باعث «خسارت حداکثری» نشود. امید است مسئولان کشور راهی را جستجو کنند و به توافق با هم برسند که پس از آن، دوباره دچار تردید و دودلی و شک نشوند و بتوانند محکم بر آن اتفاق نظر داشته و مردم را از زیر فشارهای روزافزون نجات دهند.