در پی واژگونی دو اتوبوس خبرنگاران و سرباز معلمان در هفته گذشته، رئیس اتحادیه شرکت‌های مسافربری معتقد است که مشکل در سوانح جاده‌ای که برای اتوبوس‌ها رخ می‌دهد ایمن نبودن جاده‌ها، ناوگان فرسوده و راننده است. حل این مشکلات نیاز به اقدامات زیرساختی دارد که سرمایه و بودجه می‌خواهد.
به گزارش ایسنا، در روزهای پایانی هفته گذشته دو حادثه دلخراش واژگونی اتوبوس خبرنگاران و سرباز معلمان جان دو خبرنگار ایسنا و ایرنا و تعدادی از سرباز معلمان را گرفت اما به نظر تاکنون هیچ یک از دستگاه‌های متولی از وزارت راه و شهرسازی، سازمان راهداری و حتی سازمان محیط زیست به عنوان برگزار کننده تور رسانه‌ای برای خبرنگاران مسئولیت این اتفاق را قبول نمی‌کنند و مشکلاتی که در این زمینه وجود دارد و این اتفاقات تلخ را رقم زده است، بر جای خود باقیست.
احمدرضا عامری - رئیس اتحادیه شرکت‌های مسافربری- در این باره به ایسنا گفت: گرچه اتوبوس خبرنگاران برای شبکه حمل و نقل برون‌شهری نبوده است و بسیاری از سازمان‌ها و مجموعه‌های دولتی برای خود این وسایل حمل و نقل عمومی را در اختیار می‌گیرند اما مشکل اصلی در این زمینه که سبب حادثه‌ساز شدن اتوبوس‌ها می‌شود به زیرساخت‌هایی مانند جاده‌های ناایمن و ناوگان فرسوده و حتی راننده برمی‌گردد.
وی افزود: اگر بخواهیم منصفانه قضاوت کنیم، افزایش جمعیت در سال‌های گذشته متناسب با توسعه در ناوگان حمل و نقل عمومی و جاده‌های کشور نبوده است و تحقق چنین وعده‌هایی بودجه و اعتبار می‌خواهد.
رئیس اتحادیه شرکت‌های مسافربری ادامه داد: در شرایطی که خرید یک اتوبوس از شرکت‌های داخلی که در سال‌های گذشته حدود ۸۰۰ میلیون تومان بوده به حدود ۵ میلیارد تومان رسیده است چگونه یک راننده توان مالی نوسازی ناوگان خود را دارد و در شرایطی که میانگین سن ناوگان حمل و نقل عمومی مسافری (اتوبوس) در ایران ۱۳ سال است مسلماً بروز چنین حوادثی افزایش پیدا خواهد کرد.
عامری با بیان اینکه استاندارد کشورهای اروپایی برای نوسازی اتوبوس پنج سال است، گفت: در سال‌های اخیر پیشنهاد دادیم که در ابتدا سن ناوگان حمل‌ونقل عمومی برون‌شهری را به ۱۰ سال کاهش دهیم و سپس به استانداردهای بین‌المللی نزدیک شویم اما این اتفاق هم نیفتاد. از سوی دیگر کمبود قطعات و لوازم مورد نیاز نیز در بروز مشکلات در این زمینه و بروز سوانح جاده‌ای بی‌تأثیر نیست.
تحلیل خبر
معنای این سخن رئیس اتحادیه شرکت‌های مسافربری که «تکرار نشدن سوانح جاده‌ای، بودجه و اعتبار می‌خواهد» چیست؟ آیا به این معنا نیست که چون بودجه و اعتبار نداریم پس منتظر تکرار این سوانح جاده‌ای و کشتار پی در پی به خاطر تصادفات و انحراف خودروها از مسیر، باشیم؟ مردم چه گناهی کرده‌اند که بودجه و اعتبار لازم به جاده‌ها و وسایل نقلیه بین‌شهری نمی‌دهند؟ چرا بودجه و اعتبار برای جاهای دیگر هست ولی برای آنجایی که با جان مردم سر و کار دارد نیست؟ چه کسانی باید پاسخگو باشند؟ موقعی که جاده‌ها و خطوط هوایی و همچنین خودروها و هواپیماها، ناامن باشند نه فقط جان مردم در خطر است بلکه جان مسئولان و خانواده‌هایشان نیز در خطر است. پس چرا بودجه و اعتبار را در جاهای دیگر مصرف می‌کنند ولی در اینجا که اولویت اول را دارد دریغ می‌ورزند؟ همه متخصصان علم مدیریت و کشورداری می‌دانند که «اولویت‌بندی امور» در رأس همه برنامه‌ریزی‌هاست چرا به اولویت‌های پایین‌تر و غیرضرور توجه می‌شود ولی به اولویت یکم که محافظت از جان مردم است، کمتر توجه می‌شود؟ رئیس اتحادیه شرکت‌های مسافربری خواسته است با مطرح کردن این مسئله، افکار عمومی را با خود همراه کند تا با فشار از پایین و مطالبه گری عمومی، بودجه و اعتبار لازم و کافی را برای نوسازی ناوگان‌های مسافربری و جاده‌ها لحاظ شود و جان زن و فرزندان این مرز و بوم از خطرات مسافرت‌ها در امان باشد. در اینجا وظیفه رسانه‌ها و مردم است که از مسئولان بخواهند پاسخ دهند چرا آمار تصادفات جاده‌های ایران در مقایسه با آمار جهانی، وحشتناک و تکان‌دهنده است؟ چند درصد آن بخاطر غیراستاندارد بودن جاده‌ها و خودروهاست و چند درصد عوامل انسانی مقصرند؟