حشمت‌الله فلاحت‌پیشه رئیس کمیسیون امنیت ملی و سیاست داخلی در مجلس دهم در گفت‌وگو با خبرنگار ایلنا، در پاسخ به این سؤال که مذاکرات وین در چه مسیری پیش می‌رود و آیا قبل از سال جاری توافق به دست خواهد آمد، گفت: معتقدم زمینه برای توافق فراهم شده است. اخباری هم که اخیراً منتشر شده است در همین رابطه بود. البته من در ابتدای ورود دولت جدید به مذاکرات، طرحی تحت عنوان «آتش‌بس موقت» را مطرح کردم و گفتم ما به طور طبیعی به نوعی با چالش مواضع در دولت جدید ایران با دولت آمریکا مواجه خواهیم بود. به نظر می‌رسد باید نوعی آتش‌بس بین طرفین شکل بگیرد تا ایران بیش از این برنامه‌های خود را ارتقا ندهد و سامانه نظارتی را هم بپذیرد و طرف مقابل هم پول‌های مسدود شده ایران را آزاد و شرایط تحریم نفتی ایران به شکلی تعدیل شود.
وی افزود: همان زمان بار دیگر قاعده «همه یا هیچ» مطرح شد که معتقد بودم این قاعده با روح دیپلماسی همخوانی ندارد. چون معنای آن تطویل مذاکرات است. وقتی مذاکرات طولانی می‌شود، طرفی که تحت تحریم است، بیشترین هزینه را می‌دهد.
فلاحت‌پیشه گفت: یک واقعیتی وجود دارد که برخی از مسئولان کشور از پیشرفت و خوشبختی حداقل دو تعریف متضاد در عمل ارائه داده‌اند. یک تعریف خوشبختی برای خود، خانواده و اطرافیانشان که در قالب این تعریف همیشه روز به روز رشد ثروت خانوادگی، اعوان و انصار آن‌ها دیده شده و مناصب سیاسی و شأن اقتصادی آن‌ها حفظ می‌شود. یک تعریف دیگر از خوشبختی دارند که برای مردم ایران بوده و آن را زیاد می‌شنویم و آن این است که مردم باید به زندگی سخت عادت کنند که یک تعریف انجمن حجتیه‌ای است. به نظرم این تعریف به هیچ وجه آینده مردم ایران را تعریف نمی‌کند. ایران کشوری است که چهارمین منابع ثروت در دنیا را دارد یعنی با مدیریت متوسط ایرانی‌ها هم باید از نظر شاخص‌های توسعه در دنیای امروز خوشبخت باشند.
وی تأکید کرد: در چنین شرایطی که مردم ایران باید به زندگی دشوار عادت کنند یک نگاه انجمن حجتیه‌ای در میان برخی افراد حاکم است که در شأن و حق ملت ایران نیست و باید آن نگاه عوض شود. برخی از مسئولان به همراه خانواده‌هایشان از لحاظ اقتصادی، فرصت‌ها و رانت‌ها روز به روز پیشرفت می‌کنند اما توجیه دیگری برای ملت دارند و این موضوع باعث شده است که روز به روز فضای فکری مردم با فضای فکری برخی مسئولان و شعار انقلاب همخوانی نداشته باشد. این موضوع باید حل شود و بعد از آن زندگی ایرانی‌ها چه با برجام و چه بدون آن پیشرفته و بهتر خواهد بود.
تحلیل خبر
آیا زندگی کردن مردم در سختی و مرارت و مقاومت در برابر فقر و تنگدستی، یک نوع ارزش محسوب می‌شود؟
این تفکر که برای جامعه چه «سبک زندگی» را تعریف کنیم و از مردم بخواهیم که در آن چارچوب جانکاه زندگی را بگذرانند، تفکر خطرناکی است و با هیچ معیار دینی، اخلاقی، انسانی، علمی و جهانی سازگار نیست. بله، هر کس می‌تواند برای خودش به صورت فردی، هر سبکی از زندگی را انتخاب کند ولی حق ندارد جامعه را در چارچوب دیدگاه‌های خویش به سختی و مشقت دعوت کند. در این جامعه همه نوع مردم با درجه تحمل متفاوت زندگی می‌کنند؛ کودکان، پیران، نوجوانان، زنان، مردان، بیماری و ... هرکدام شرایط بدنی و روحی ویژه‌ای دارند و باید رعایت حال همه را کرد. ضمن اینکه هنر این است که همه افراد جامعه را به سطح «رفاه مطلوب» برسانیم. اگر پیامبر گرامی اسلام (ص) می‌فرمایند: الفقر فخری (فقر، فخر من است) در مورد شخص خودش به عنوان رهبر جامعه می‌گوید و معنایش این است که زندگی اشرافی را دوست ندارد.
هیچگاه پیغمبر، مایل نیست که جامعه اسلامی، جامعه‌ای فقیر و بدبخت باشد. اصلاً رهبری چنین جامعه‌ای، زیبنده پیغمبر خدا نیست. جامعه اسلامی باید به هر طرفش نگاه می‌کنید سراسر فضل و رحمت و رزق واسعه الهی و نعمت‌های خدادادی و رفاه و خوشبختی مردم را ببینید به طوری که برای جوامع دیگر الگو شود و همه کشورهای دیگر، حسرت زندگی کردن در این کشور را بخورند، نه اینکه همه از آن فرار کرده و به کشورهای دیگر مهاجرت کنند.
این طرز تفکر انجمن حجتیه که از قبل از پیروزی انقلاب رواج داشت و هنوز هم رسوبات آن به طور آگاهانه یا ناخودآگاه در برخی تریبون داران وجود دارد، برای مردم قابل قبول نیست.
مگر ما در ادعیه از خداوند نمی‌خواهیم که بهترین زندگی و حسنات را در دنیا و آخرت به ما عطا فرماید پس چطور می‌توانیم عطای الهی را با فقر و تنگدستی و فساد حاصل از آن، پیوند
بزنیم؟
لختی به خود آییم و ببینیم پایان عسر و حرج و سختی و مسکنت چه خواهد بود؟ متأسفانه برخی از این سختی طلبان، سختی را برای مردم می‌خواهند در حالی که خودشان و خانواده‌شان، به گونه‌ای دیگر زندگی می‌کنند.