زبان ملی در کشور ما، زبان فارسی است و در کنار این زبان ملی، زبان های قومی متعددی نیز وجود دارد که هیچکدام در هیچ مقطعی از تاریخ ایران، به تقابل و تعارض با زبان ملی برنیامده اند. همانگونه که زبان قومی به قومیت ها، هویت و اصالت می دهد، زبان ملی نیز به تمام ایرانیان، هویت ایرانی و ملی می دهد.
جامعه شناسان «هویت» را به صورت های مختلف تعریف کرده‌اند که از مجموع آنها برمی‌آید که؛ «هویت، احساس تعلقی است که هرکس نسبت به کشور، قبیله، نژاد، زبان و زادگاه خود دارد و با مقایسه اشتراک ها و تفاوت های آنها با دیگران به احساس استقلال و تشخص می رسد و...»
اما زبان نسبت به هویت، مفهوم گسترده ای دارد چراکه امکان دارد چند کشور دارای زبان مشترک باشند ولی هویت متفاوتی را برای خود تعریف کنند. مثلا زبان ایران، تاجیکستان و افغانستان، اصالتا فارسی است و زمانی همه این کشورها در هویت واحدی به نام ایران تعریف می شدند ولی اینک هرکس برای خود هویتی مستقل تعریف می کند. در مقابل نیز عرب های خوزستان نسبت به عرب های کشورهای دیگر، ترک های ما نسبت به ترک های کشورهای دیگر، کردهای ایرانی نسبت به ترکیه و عراق و... گرچه زبان مشترکی دارند ولی با توجه به هویت ملی خود، هیچگاه به همسانی هویت ملی با آنها، تن نمی دهند.
به قول اهل منطق، نسبت بین «هویت» و «زبان» نسبت تساوی از نسب اربع نیست و هر دو دارای مصادیق یکسانی نیستند.
مهمترین کاری که نخبگان سیاسی و فرهنگی ما باید پی بگیرند، ایجاد وحدت بین هویت ملی با هویت قومی اقوام ایرانی است به نحوی که همه ایرانی ها با هر زبانی، خود را متعلق به هویت ملی دانسته و زبان فارسی را نماد این وحدت ملی قلمداد کنند.
خرده فرهنگ هایی که از تنوع زبانها، نژاد، مذاهب و ادیان و... حاصل می شود بالقوه هم برای هویت و زبان ملی می تواند تهدید باشد و هم فرصت. اگر دشمنان موفق شوند چه به صورت لطیفه و شوخی و چه در قالب تحقیر یا تفاخر و به صورت جدی، صرفا به خاطر اینکه هر گروهی در ایران، زبان، مذهب و آداب و رسومی متفاوت دارد؛ اختلاف افکنی کنند و مردم را رودر روی یکدیگر قرار دهند به تهدید جدی برای هویت و وحدت ملی ما بدل خواهد شد ولی چنانچه همه برای زبان، نژاد، دین و مذهب و آداب و رسوم یکدیگر احترام قایل باشند، رنگین کمان هویت ملی ما را زیباتر خواهد کرد.