بعضی معتقدند که جوامع بشری از دیدگاهی به سه دوره تقسیم می شوند: قبل از تشکیل دولتها، عصر دُوَل و عصر نهادهای مردمی.
جوامع قبل از تشکیل دولتها، به صورت های پراکنده و ملوک‌الطوایفی اداره می شدند. در آن زمان فردی به نام کدخدا، خان، ریش سفید، معتمد، دیوان سالار و به نام های دیگر به صورت مطلوب یا نامطلوب بر مردم حکومت می کرد. آن فرد، همه کاره بود و چون قانونی وجود نداشت، قانون و قضاوت و حکومت همه در دست یک فرد متمرکز بود. هرچه او می گفت هم قانون بود و هم قضاوت و هم اجرا. بالاخره طی هزاره های مختلف، بشر بلوغ فکری یافت و به سیستمی جدید در امر حکومتداری رسید. در این نظام جدید ابتدا پادشاهان و سلاطین و امپراطوران پیدا شدند که به نوعی کمال یافته همان خان و دیوان سالار و حاکمان کوچک قبلی بودند. اینان مقداری منسجم‌تر به سمت سیستم اداری و نظامی حرکت کردند و با فتوحاتی سرزمین های دیگر را طی جنگ های خونین به قلمرو خود افزودند. پادشاهان و امپراطورها نیز خودشان مراکز قانون گذاری، قضاوت و اجرا بودند و تفکیک قوا برای آنان، معنا نداشت.
به آرامی و طی صدها سال، دولت‌هایی پدید آمدند که زمینه را برای تفکیک قوا مهیا کردند و امروزه در کشورهای پیشرفته سه قوه مقننه، قضاییه و مجریه مستقل از یکدیگر هستند و فرد رییس جمهور قدرت تامّه و بی حد و حصر ندارد بلکه او هم باید تابع قانون باشد. گرچه هنوز در بیشتر کشورهای دنیا، خصوصا در قاره آفریقا و آسیا، حکومت های خودکامه و فرد محور وجود دارد که سیستم حکومت آنها پادشاهی و یا شبه پادشاهی است و حتی گروه‌های جدیدی همانند داعش، دنبال تولد حکومت خلیفه‌گری بوده و می‌خواهند به چند هزار سال قبل برگردند ولی بر همگان مسلّم است که تا چند سال آینده بساط همه این حکومت ها برچیده خواهد شد و نسل های آینده زیر بار دیکتاتوری نخواهند رفت.
پیش زمینه این امر، رشد و پرورش تشکل های مردم نهاد است که در دنیا در حال گسترش می باشند. این نهادهای مردمی به هر نامی و با هر انگیزه ای شکل گرفته باشند، اهرم قدرتی خواهند بود که دولتها نهایتا تسلیم نظرات آنها خواهند شد. حتی برخی معتقدند دولتها به آرامی، هرچند دمکراتیک، رو به انقراض خواهند رفت و رهبری جامعه به دست تشکل‌های مردم نهاد خواهد افتاد.
شاید از دل این نهادهای مردمی نوعی حکومت، زاده شود که بسیار دمکراتیک تر و پیشرفته تر از دولتهای فعلی باشد. قویترین ابزار این نهادهای مردمی، رسانه های گروهی خواهند بود که بر افکار و اندیشه های مردم حاکمیت خواهند یافت. بر این اساس همه مردم جهان باید در این تشکل های مردم نهاد، عضو شوند و حضور گسترده داشته باشند تا به نتایجی گوارا نایل شوند.