تقریباً می‌توان گفت هرکسی که زندگی آپارتمانی را تجربه کرده برای یک بار هم که شده با مزاحمت برخی از همسایگان در موارد گوناگون مواجه بوده است، از بحث پارکینگ بگیریم تا سر و صدای مهمانی و یا نگهداری از حیوانات و ... .
به گزارش جام جم آنلاین، شاید برای بسیاری از کسانی که مزاحمت‌های آپارتمانی همسایگان را تجربه کرده‌اند شیوه قانونی برخورد با آن محل پرسش باشد، ما در این گزارش می‌خواهیم دست کم به یک مورد نسبتاً فراگیر در برخی کلانشهرها پاسخ دهیم.
مهمانی‌های شبانه؛ چه به‌صورت خانوادگی در قالب جشن‌های عروسی و نامزدی و یا پارتی‌های جوانانه که تا پاسی از نیمه‌های شب و گاه بامداد روز بعد به درازا می‌انجامد، اتفاقی که در هر خانه‌ای ممکن است نارضایتی برخی همسایه‌ها را در پی داشته باشد.
در چنین مواقعی میزبان مهمانی قبل از شروع بزن و بکوب شبانه (در نوع پیشرفته و مؤدبانه‌اش) در خانه‌های همسایه‌ها را می‌زند، پیشاپیش عذر‌خواهی می‌کند و می‌گوید: نمی‌خواهم بچه‌ها در بیرون از خانه مهمانی بگیرند. این‌جا در خانه خودم بیشتر می‌توانم کنترل‌شان کنم! اما واقعیت این است کدام کنترل؟ دختر و پسر در هم می‌لولند و با رقص نور، بالا و پایین می‌پرند و معلوم است که حسابی سرشان داغ است.
گاهی همسایه‌ای که دیگر طاقتش، به سرآمده به نیروی انتظامی تلفن می‌کند، پلیس هم می‌آید اما در حد اخطار می‌تواند کاری از پیش ببرد؛ چهار دیواری است و اختیاری. پدر و مادر هم که هستند و بچه‌های‌شان را کنترل می‌کنند. اما صرف‌نظر از علل و عوامل وجود و حتی گسترش این نوع مهمانی‌ها که گاهاً می‌تواند محلی برای بروز و شیوع بسیاری از ناهنجاری‌ها در این محافل باشد از جنبه حقوقی و قضایی آیا همسایه‌آزاری و ایجاد خلل در آرامش و آسایش همسایگان عملی مجرمانه محسوب شده و مجازات دارد یا خیر؟ محمد مهاجری وکیل و پژوهشگر حقوق عمومی در گفت‌وگو با خبرنگار جام‌جم آنلاین با اشاره به اینکه یکی از معضلات رایج در شهرهای بزرگی همچون تهران، کرج و اصفهان عدم رعایت حقوق همسایه است، گفت: این موضوع همچون روابط خانوادگی و ازدواج وجهه اخلاقی آن بیشتر بوده و مسئله اخلاقی می‌باشد که این مسئله در زندگی سنتی در گذشته بیشتر رعایت می‌شد، اما امروزه از آنجایی که بیشتر مسائل و روابط جنبه حقوقی پیدا کرده این موضوع نیز می‌تواند به صورت حقوقی پیگیری شود. او افزود: در قوانین، ما قانون تملک را داریم که در آن رئوس کلی آپارتمان‌نشینی را بیان کرده و در مورد قواعد اداره ساختمان تعیین هیئت مدیره و هزینه نگهداری ساختمان است اما موضوعی که امروزه متأسفانه در شهرها به‌خصوص مناطق مرفه‌نشین و مرکز شهر با آن مو اجه هستیم آزار و اذیت‌هایی است که بعضاً در مورد جرم شناختن آن‌ها در قانون پاسخ قطعی و اتفاق نظر وجود ندارد.
تحلیل خبر
تحمیل سبک زندگی غربی آن‌هم به‌صورت کورکورانه و بدون فرهنگ‌سازی از پیش، کاشانه‌ها و گذرگاه‌های عمودی تنگ و ترش را جایگزین خانه‌ها و کوچه‌های روشن پرمهر و محبت کرده و ما را در چنگال انواع و اقسام گرفتاری‌های عذاب‌آور گرفتار ساخته است.
همواره در مجموعه‌های آپارتمانی که به‌اجبار باید در کنار و مجاورت نزدیک افراد دیگری با خلق‌وخوی، فرهنگ، سواد و در سطح‌های گوناگون اجتماعی زندگی کرد و اشتراکات ناگزیر داشت، مشکلات و معضلات بسیاری به‌وجود می‌آید که موجب درگیری‌ها و اختلافات و گاهی نیز حوادث تلخ می‌شود.
نخستین عامل بروز این دردسرهای پیاپی در مجموعه‌های آپارتمانی، عدم‌اطلاع از قانون تملک آپارتمان‌هاست که هرچند ناقص و ناکارآمد است اما بسیاری از ساکنان از آن نیز بی‌خبر هستند و تفاوت بخش‌های مشاع را با مساحت اختصاصی خود نمی‌دانند، ازاین‌رو دست به کارهایی می‌زنند که رنجش و اعتراض دیگران را به‌دنبال دارد.
در زمینه عدم آموزش قانون تملک آپارتمان‌ها، متهم ردیف اول رسانه‌ها به‌ویژه رسانه ملی قرار دارند چراکه آن‌گونه که باید به این مهم نپرداخته‌اند و در مورد مشکلات و معضلات ناشی از آن نه به ساخت فیلم و سریال اقدام کرده‌اند و نه به میزگرد و گفت‌وگو و گزارش‌های لازم پرداخته‌اند. متهم ردیف دوم این پرونده گسترده و پر از شاکی و متشاکی نیز شهرداری‌ها هستند چراکه ضوابط و شرایطی که از بروز اختلافات جلوگیری می‌کند را با دقت لازم درنظر نگرفته‌اند و اجازه داده‌اند این‌گونه مجتمع‌ها با مشکلات فنی متعدد مواجه شوند. متهم ردیف سوم نیز قانون‌گذاران و هم‌چنین مجریان قانون هستند که اغلب با بی‌اعتنایی از کنار پرونده مجتمع‌های آپارتمانی می‌گذرند و رسیدگی به آن‌ها را جدی نمی‌گیرند.
تمام آن چه به مختصر در این باره گفته شد، موجب شده است تا برخی از ساکنان آپارتمان‌ها تصور کنند هر زمان که دلشان خواست می‌توانند با آلودگی‌های صوتی، هوایی، اخلاقی و... آسایش و آرامش دیگر ساکنان را با مخاطره روبه‌رو کرده و به مصداق ضرب‌المثل مظلوم و در پرده مانده
«چهار دیواری اختیاری»! زندگی دیگران را تلخ و زهرآلود کنند.
آن یکی که تحت تأثیر تبلیغ یک‌سونگرانه و ناپخته تلویزیون قرار گرفته، جست‌وخیز کودک خود که خواب راحت ساکنان طبقات کناری و زیرین را آشفته و هولناک می‌کند، ناشی از سلامت فرزند خود دانسته و نمی‌داند که پرتحرکی کودکش دلیلی بر زیر پا گذاشتن قانون و اخلاق نیست و انرژی کودکانه باید در بوستان‌های محل و یا نزدیک به محل و یا مکان‌های مناسب تخلیه شود نه روی سر خلق خدا که سکونت‌گاه و مسکن (محل سکون و آرامش) جای استراحت و خواب آنان است. دیگری با بلند کردن صدای دلهره‌آو، گوش‌خراش و تخریب‌گر اعصاب و روان وسایل صوتی، منزل را با کاباره و دیسکوی غربی‌ها عوضی گرفته و این رفتار غیرانسانی را موجه و حق خود می‌داند.
فرد دیگر نیز وسایل اضافی و مندرس خود را در مشاعاتی مانند راه‌پله‌های نزدیک به پشت‌بام، پارکینگ و ... قرار می‌دهد و منظر عمومی را نازیبا و ناخوشایند می‌کند و نمی‌داند که هم ازنظر شرعی و هم قانونی، مرتکب حرام و خلاف شده است و ... .