رئیس انجمن مددکاران اجتماعی گفت: کرونا نشان داد که بیش از هر زمانی نیاز داریم با هم باشیم؛ به فکر هم باشیم و در زندگی اجتماعی نمی‌توانیم بدون توجه به دیگران زندگی آرامی را داشته باشیم.
به گزارش ایسنا، سید حسن موسوی چلک در سومین کنگره بین‌المللی روز مددکاری اجتماعی درباره شعار روز جهانی مددکاری اجتماعی گفت: ما در انجمن مددکاری اجتماعی هر سال شعاری را متناسب با شرایط کشور نامگذاری می‌کنیم که برای سال ۱۴۰۰ «همبستگی اجتماعی» را انتخاب کردیم.
وی ادامه داد: کرونا نشان داد که بیش از هر زمانی نیاز داریم که با هم باشیم. به فکر هم باشیم و در زندگی اجتماعی نمی‌توانیم بدون توجه به دیگران زندگی آرامی داشته باشیم، همانگونه که توجه دیگران می‌تواند این زندگی آرام را برای ما به ارمغان بیاورد.
موسوی چلک معتقد است که آنچه مهم است، این است که همه مردم باید زیستن اجتماعی را تجربه کنند و این زمانی اتفاق می افتد که همه ما با هم باشیم، با هم و در کنار هم کار کنیم و زندگی کنیم و به اصطلاح پشت هم دیگر را خالی نکنیم.
وی افزود: هرچقدر ما تعامل بیشتری با دیگری داشته باشیم، زندگی برای همه مردم جذاب می‌شود.
تحلیل خبر
زندگی ما انسان‌ها ناگزیر به یکدیگر پیوند خورده و تحمل آنچه را که بخشی از زیست ما را به تلخی و سختی گرایانده، امری گریزناپذیر است.
گاهی در کوچه و خیابان با افرادی مواجه می‌شویم که رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی را به سخره گرفته و لحظه به لحظه عبور ما از معابر را با تهدیدات جدی کرونایی مواجه می‌کنند.
در هنگام خرید از فروشگاه‌ها، مغازه‌ها، نانوایی‌ها و .... مجبوریم استرس‌های تمام‌نشدنی و پیوسته ناشی از بی‌توجهی‌ها و بی‌دقتی‌های ناشی از فقر شدید سواد بهداشتی را به جان بخریم و دم فروبندیم.
بی‌توجهی‌های گوناگونِ همسایه‌های خود را نسبت به حق و حقوق شخصی و شهروندی را باید تحمل کنیم و به‌طورمستمر و مدام، مشاهده‌گر پلشتی‌ها باشیم و......
حال چگونه می‌توانیم به مرحله‌ای برسیم که همگان هوای همدیگر را داشته باشند و پشت یکدیگر بایستند و تلخی‌ها و نازیبایی‌های زندگی را به شادی و شور و نشاط مبدل کنند؟
برای رسیدن به این هدف، آیا راهی جز آگاهی‌بخشی و ارتقای سطح سواد بهداشتی، اجتماعی، فرهنگی و .... وجود دارد؟ آیا جز تحقق این امر مهم و اساسی قادر خواهیم بود که به زندگی مطلوب و دلچسب مورد نظر خود دست یابیم؟
آیا اهداف ما فقط توسط پلیس، قانون، مقررات و.... محقق می‌شود یا به‌دست معلمان، فرهیختگان، فرهنگ‌وران و...؟
آیا برای رهایی از رنجی که ناآگاهان به ما تحمیل می‌کنند، می‌توانیم به‌صورت فردی و بسته و محدود، به زندگی خود ادامه دهیم؟
و در یک کلام....
چگونه می‌توانیم پشت هم بایستیم و هوای یکدیگر را داشته باشیم؟