یک عضو شورای شهر تهران با اشاره به پخش بازی ایران-مراکش در سینمای روباز بوستان نهج‌البلاغه تأکید کرد: باید توسعه نشاط اجتماعی در جامعه گسترش پیدا کند. به گزارش ایسنا، حسن رسولی در هفتادمین جلسه علنی شورای اسلامی شهر تهران در نطق پیش از دستور خود گفت: مهم‌ترین مشکل امروز جامعه ما متأثر از تهدیدات خارجی و معضلات عمدتاً اقتصادی، داخلی، کاهش اعتماد و امید به آینده است. اهمیت این شرایط اقتضا می‌کند متولیان اداره امور کشور در سطوح ملی، قوای سه‌گانه و مدیران ارشد بخشی و استانی همانند دهه اول انقلاب با تشکیل ستادهای مقابله و پشتیبانی از مردم رصد شرایط روزانه جامعه به‌ویژه در امور پیشگیری و مقابله جدی با معدود اشخاص حقیقی و حقوقی احتمالی که با احتکار کالاها و گران‌فروشی درصدد سوءاستفاده از این وضعیت هستند اقدامات بی‌وقفه‌ای را انجام دهند.
وی افزود: به‌موازات این اقدامات اساسی فراهم آوردن زمینه نشاط‌آفرینی اجتماعی از سوی نهادهای فرهنگی و اجتماعی به‌منظور ارتقای سطح بهداشت روانی مردم نیز لازم و ضروری است.وی ادامه داد: تقویت مقاومت ملی و صلح‌طلبی بین‌المللی دو راهبرد اثربخش حال‌وروز ایران است. حوزه مدیریت شهری با تحقق توسعه نشاط اجتماعی در کنار نهادهای زی‌ربط می‌تواند نقش صحیح خویش را ایفا کنند. شهرداری و شورای شهر تهران در راستای این رسالت رویکردی متفاوت با گذشته و ثمربخشی را از ابتدای شروع به کار با آیین نوروزی و هم‌اکنون در انعکاس رویدادهای فصل جام جهانی پرمخاطب اتخاذ کرده است. وی تأکید کرد: به‌عنوان نمونه شهرداری منطقه دو با جلب همکاری سایر مسئولان مربوطه و با نمایش مسابقه ایران-مراکش در روز برگزاری این فوتبال در سینمای روباز پارک نهج‌البلاغه اسباب نمایش این اتفاق را برای حدود 4000 هزار نفر از شهروندان این منطقه فراهم
کرده است.
تحلیل خبر
پیش‌ازاین در تحلیل خبرهای مربوط به نشاط اجتماعی و ضرورت وجود شادی بین مردم، به لزوم ویروس‌زدایی روانی در جامعه پرداختیم و القاکنندگان غم و اندوه و به‌وجودآورندگان افسردگی و دل‌مردگی اجتماعی را ازجمله مهم‌ترین عوامل عقب‌ماندگی و واماندگی‌های جامعه برشمردیم.
تماشای هزاران نفری مسابقه فوتبال بین ایران و مراکش و بازتاب‌ها و بازخوردهای مثبت آن نیز نشان داد چنانچه مردم را در ابراز شادی و شورونشاط بدون مزاحم گذاشت، نه‌تنها هیچ‌گونه عکس‌العمل منفی را از خود نشان نخواهند داد بلکه شاهد انواع همبستگی‌های ملی و عمومی خواهیم بود که منجر به حس خوشایند آرامش و امنیت می‌شود و به‌عنوان پادزهری در مقابل حرکت‌های تند و خشن اجتماعی عمل خواهد کرد.
شوربختانه برخی غم‌پرست و اندوه‌خواه همواره در انتظار پیدایش بهانه‌های ایجاد غم و ماتم نشسته‌اند تا مردم را به اوج دل‌مردگی و خمودی بکشانند و برعکس همیشه در مقابل عوامل و یا مناسبت‌هایی که شادی‌آفرین و نشاط‌افزاست، قد علم کرده و با ترفندهای گوناگون ذهن و فکر جامعه را به سمت‌وسوی افسردگی‌هایی که نتیجه آن‌ها خشونت و برخوردهای سخت است،
ببرند.
این بخش در اقلیت قرارگرفته، همیشه بهانه‌هایی را برای زشت و غیرمتعارف نشان دادن آیین‌ها و مناسبت‌های شادی‌آفرین ازخود می‌تراشند و در بوق و کرنا قرار می‌دهند تا به خیال خام خود نشاط جامعه را سرکوب و غم‌پرستی و اندوهناکی را جایگزین آن کنند؛ اما بارها و بارها جامعه در مقابل آنان ایستادگی و مقاومت کرده و هرگز سر فرود نیاورده است.