رئیس سازمان هواشناسی کشور با تأکید بر اینکه ایران در یک منطقه خشک و نیمه‌خشک واقع شده است؛ مهم‌ترین راهکار خروج از بحران آب را پذیرش شرایط اقلیمی ایران دانست و گفت: همه باید بپذیریم که کشور ما کم آب است چون میانگین بارش سالانه ایران کمتر از یک‌سوم میانگین جهانی است همچنین باید با توجه به این کم‌آبی طرح‌های توسعه‌ای را موردبازنگری قرار دهیم.
داوود پرهیزکار که پیش از بارها وقوع پدیده گرمایش جهانی و تغییر اقلیم را در ایران تایید و کم بارش‌های پی‌درپی و خشک‌سالی‌های مکرر را هم به‌عنوان پیامد مخاطره‌آمیز این پدیده عنوان کرده است در گفت‌وگو با ایسنا، در مورد بحران آب و راه‌حل‌های خروج از آن اظهار کرد: کم‌آبی در کشور ما پدیده جدید و نوظهوری نیست بلکه سابقه‌ای دو یا سه‌هزارساله دارد. علت آن‌هم معلوم است چون منطقه‌ای که ما در آن استقرار داریم یک منطقه خشک و نیمه‌خشک است و کشور ما در عرض ۳۰ درجه در نیمکره شمالی و جنوبی قرار دارد و تحت تأثیر جریانات جوی عظیم است و اجازه رشد ابر به آن داده نمی‌شود.
وی با تأکید بر اینکه باید شرایط اقلیمی ایران را بپذیریم و دست از مبارزه با آن برداریم، گفت: آنچه در منطقه خشک و نیمه‌خشک ارزش حیاتی پیدا می‌کند، «آب» است؛ به‌ویژه در شرایطی که کشور دچار خشک‌سالی هم است و در ۱۱ سال گذشته میانگین بارش سالانه این سرزمین به بالای نرمال نرسیده است.
رئیس سازمان هواشناسی با اشاره به عملکرد بهتر پیشینیان در سازگاری با اقلیم ایران تصریح کرد: گذشتگان ما به شرایط جغرافیایی و موقعیت اقلیمی کشور واقف بودند و به همین علت در مناطق کویری از قنات استفاده می‌کردند تا تبخیر و تعرق آب را به حداقل ممکن برسانند این در حالی است که ما امروزه از کانال که میزان تبخیر و تعرق آب را بالا می‌برد، استفاده می‌کنیم. این نشانه‌ها حاکی از آن است که درگذشته قدر آب را بهتر از ما می‌دانستند و در مصرف آن مدیریت خوبی داشتند.
تحلیل خبر
همان‌گونه که در سخنان رئیس سازمان هواشناسی کشور آمده است، پدیده کم‌آبی و موقعیت جغرافیایی کشورمان اتفاقی نیست که به‌تازگی صورت گرفته باشد، اما اینکه مشکلات و معضلات در این زمینه در سال‌های اخیر به‌شدت گریبان‌گیر ما شده است، بدون تردید به نبود و یا ضعف مدیریت و عدم دوراندیشی و برنامه‌ریزی در دو و یا سه دهه گذشته برمی‌گردد.
با توجه به مصرف بیش از ۹۵ درصدی آب در بخش کشاورزی و نبود مدیریت کشت در کشور و تولید محصولات بسیار آب‌بری مانند برنج و هندوانه و...، امروز با بحران در این زمینه مواجه شده‌ایم و به دنبال آن شاهد تنش و درگیری و اختلافات و... در روستاها و شهرها هستیم.
جای شگفتی اینجاست که هنوز درعین‌حال درگیر شدن با این وضعیت، شاهد کشت محصولات کشاورزی هزینه‌بر و آب‌بر با بازدهی اقتصادی ناچیز در فارس هستیم و طرح نکاشت نیز در این استان با ابهامات و عدم پاسخگویی لازم مواجه شده است.
فراموش نکرده‌ایم که در سال‌های دور درعین‌حال ترسالی‌ها، بسیاری از محصولات زراعی پر آب‌بر از خارج کشور تهیه می‌شد و برعکس اکنون‌که در خشک‌سالی قرار داریم، این‌همه آب مجازی را به کشورهای دیگر صادر نمی‌کردیم.
از سوی دیگر نسبت به فناوری روز در این زمینه غفلت داشته‌ایم، به‌گونه‌ای که کشوری متخاصم در رسانه‌ها اعلام می‌کند ما می‌توانیم مشکل کم‌آبی و خشک‌سالی ایران را حل کنیم!
کشوری که هم در شمال و هم در جنوب آن ثروت عظیم و نعمت لایزال الهی دریای مازندران و خلیج همیشه جاویدان فارس قرار داده شده است، چرا در این بخش هزینه نکرده است تا این‌همه مصیبت و سختی، مردم را در فشارهای طاقت‌فرسا نگه دارد؟ و آیا چه اولویتی از این امر حیاتی بالاتر بوده که برای آن بودجه اختصاص یافته اما در این زمینه هزینه نشده است؟