وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد با اشاره به اهمیت ایجاد وفاق ملی در سطح رابطه ملت و حاکمیت از نقش فرهنگ در این زمینه گفت و تاکید کرد: تحولات حوزه زنان متغیری است که نمی‌توان ندید و برای آن فکر نکرد.
رویداد ۲۴ | سید عباس صالحی وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد در جلسه بررسی صلاحیت خود، در صحن علنی مجلس گفت: ایده مرکزی دولت چهاردهم وفاق ملی است، این کانون معنایی مهم‌ترین نکته‌ای است که می‌تواند دولت ایشان را از دولت‌های قبل متمایز کند.
وی تاکید کرد: این نظریه در دو سطح حاکمیت و رابطه ملت و دولت باید تحقق پیدا کند.
صالحی با اشاره به کاهش سرمایه اجتماعی گفت: پیمایش‌های یک دهه اخیر از این بابت نگران‌کننده است. گسست‌های اجتماعی، فاصله گروه‌های مرجع و پیشکسوتان و اصحاب هنر و رسانه با مسئولان را نشان می‌دهد.
او گفت: اینجانب در پرتو نگرش‌های جامع مقام معظم رهبری و با اتکا به ظرفیت نخبگان تلاش خواهم کرد که در حوزه وفاق ملی در سطح دولت و ملت در دولت چهاردهم سهیم باشم.
وزیر پیشنهادی وزارت فرهنگ گفت: تغییرات اجتماعی در جامعه ما اندک نیست. این تغییرات ایجاب می‌کند که راهبردها متناسب را پیدا کنیم. جامعه ایران جامعه ۱۵۰ سال یا ۵۰ سال و حتی جامعه ۱۰ سال قبل نیست. وی تصریح کرد: در حوزه تحصیلات دانشگاهی در سال ۵۵ از مجموعه افراد بالای ۲۰ سال ۲ درصد تحصیلات دانشگاهی داشتند، اما جامعه ایران اکنون ۲۰ درصد تحصیلات دانشگاهی دارند. این یعنی شکل گیری طبقه متوسط دانشگاهی که روح نقاد دارد، تعامل جغرافیایی و فرهنگی با جهان بیرون دارد.
صالحی گفت: زنان ایرانی در سال ۵۵، ۶۵ درصد بی‌سواد بودند. سهم انقلاب اسلامی در اتفاقات حوزه زنان بسیار عمیق است. در سال ۱۴۰۰ یک و نیم میلیون دانشجوی زن داشتیم که ۵۶ برابر قبل از انقلاب است. ما نمی‌توانیم این جامعه تحول یافته را که اشتغال می‌خواهد، نبینیم.
وی در ادامه گفت: زنان سطح توقعاتی در سبک زندگی، حقوق فردی و اجتماعی دارد. تحولات حوزه زنان متغیری است که نمی‌توان ندید و برای آن فکر نکرد.
صالحی گفت: میزان و نوع استفاده از اینترنت در جامعه بسیار تحول یافته است. جامعه ایرانی در ۲ دهه اخیر از منظر تحصیلات و ترکیبات جنسیتی تغییرات قابل توجه یافته است و ما باید در نوع مناسبات دولت و ملت به راهکاری جدید فکر کنیم.
وی تاکید کرد: دغدغه‌ها و اصول ثابت است. مسیر، اما باید تحول یابد.
صالحی گفت: از طریق فرهنگ می‌توان مناسبات ارتباطی نظام حکمرانی را با مردم تنظیم کرد. در این میان اصحاب فرهنگ و رسانه هستند که باید مورد توجه قرار بگیرد. منزلت، حقوق و نهادها و تشکل‌های آنها باید دیده شود.
او گفت: دولت وفاق ملی در سطح حکمرانی در حال تشکیل است، اما در سطح دولت و ملت هم باید شکل بگیرد. باید اعتماد را بازگردانیم و اصحاب فرهنگ و رسانه میدان داران این حوزه هستند.
وی ابراز امیدواری کرد که تعامل مجلس و دولت در ۴ سال آینده شالوده مستحکمی برای فرهنگ ایجاد کند.
تحلیل خبر
راه بازگشت اعتماد عمومی
دکتر محمدمهدی جعفری زاده
«اعتماد»، چه فردی و چه عمومی، بتدریج حاصل می‌شود ولی با عملکردهای منفی، اگر از بین رفت، به سادگی قابل احیا و برگشت نیست. فردی که به فرد دیگر اعتماد می‌کند، نتیجه مجموعه گفتار و کردار و رفتارهای وی در پستی و بلندی‌های زندگی است و عنصر اصلی این اعتماد، «وفاداری» به میثاق نانوشته‌ای است که بین طرفین حاکم بوده. این وفای به میثاق، اگر فروبریزد، اعتماد هم به دنبال آن، فروخواهد ریخت. در ماجرای رابطه دولت و ملت هم همین روش و سیاق، جاری است. زمانی مردم به مسئولان کشور خود اعتماد می‌کنند که ببینند به قول و وعده‌هایشان، وفادار و پایبند هستند.
رشته‌های وفاداری در گفتار، کردار و رفتار مسئولان کاملاً قابل ردیابی و رصد است. متاسفانه در دهه‌های گذشته این قدر وزرا، وکلا، روسا و سایر مسئولان در حوزه‌های مختلف، به مردم قول‌ها و وعده‌ها داده‌اند و عمل نکرده‌اند که هیچ اعتمادی به وفای به عهدشان، وجود ندارد. شاید بعضی از مسئولان بگویند می‌خواستیم به عهد و قولمان وفادار باشیم اما به دلایل مختلف نشد. البته این دلایل هرچه باشد برای مردم قابل قبول نیست، چون بر این مبنا هر کس می‌تواند قول و وعده‌ای بدهد، بعد بگوید، خواستم آن را عملیاتی کنم ولی نشد یا نگذاشتند یا نخواستند! صداقت مسئولان در این مصاف زمانی برای مردم ثابت می‌شود که اگر به این نقطه رسیدند، صادقانه دلایل عدم وفای به عهدشان را به مردم بگویند و استعفا دهند، چون ماندن آنها، برخلاف عهد و پیمانی است که با مردم بسته‌اند و ادامه مدیریت آنان، پشتوانه مشروعیت، مقبولیت و محبوبیت مردمی ندارد. ماندن در یک پست و مقام به صورت عاطل و باطل، چه نفعی برای کشور و مردم دارد؟ جز فرصت سوزی و بالا بردن نارضایتی عمومی است؟
صالحی وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد اسلامی به درستی گفته‌اند باید اعتماد عمومی را دوباره برگردانیم. اما چگونه می‌توان این اعتماد عمومی را که ضربه‌ها و زخم‌های عمیق خورده، دوباره احیا کرد؟
به نظر می‌رسد تنها راه آن، این است که وزرای کابینه جدید
«وفای به عهد» را از خودشان شروع کنند و منتظر جاهای دیگر نباشند تا بتوانند روزنه‌ای را بگشایند و مرهمی بر زخم‌های قبلی باشند. شاید بتدریج اعتماد عمومی دوباره جان بگیرد.