در تبصره ماده638قانون مجازات اسلامي قانون گذار آورده:«زناني كه بدون حجاب شرعي در معابر و انظارعمومي ظاهر شوند به حبس از ده روز تا دوماه و يا از پنجاه هزار تا پانصدهزار ريال جزاي نقدي محكوم خواهند شد»؛البته نمي خواهم قانون مجازات را بازگو كنم و يا از زبان اجبار صحبت كرده باشم در اين مقاله چند كلام دلسوزانه و دوستانه دارم. دزدان عفاف،از ديوار كوتاه بدحجابي و بي حجابي، راحتتر به حريم كرامت زنان و دختران دستبرد مي زنند.اما زنان با حجاب، به خاطر آن كه در سنگر حفاظتي عفاف و پوشش اند از اين گونه تعرض ها و وسوسه هاي شيطاني مصون ترند.خوشا آنان كه نگهبان مزرعه نجابت و باغ حيا و عفافند و با پوشش صحيح و كامل،محيط را،هم براي خودشان ايمن و سالم مي سازند،هم وسيله هوسبازي و به گناه افتادن ديگران نمي شوند.آنان كه زيبايي هاي خود را در معرض ديد و تماشاي عموم مي گذارند،بيماردلان و هوسبازان را به وسوسه گناه و شعله فساد مي اندازند و در آلودگي آنان شريكند.خودشان نيز از دستبرد اهل طمع مصون نمي مانند.آنان كه از بي حجابي و برهنگي و خودنمايي لذت مي برند،شايد فراموش كرده اند كه دستگاه هاي دقيق خدا،اين صحنه ها را ضبط مي كند و فرداي قيامت مورد سؤال قرار خواهد داد.براي لذت ديگران،عذاب الهي را براي خود خريدن،عاقلانه نيست.خواهرم!گل عفاف،در بوستان حجاب مي رويد.بي حجاب،همچون شاخه اي بيرون از حصار باغ است،كه طمع هر رهگذر را به سوي خود جلب مي كند.هيچ كس با نام«آزادي»ديوار خانه خود را بر نمي دارد و شب ها در حياطش را باز نمي گذارد.گوهر عفاف و پاكي،كم ارزش تر از پول و جواهرات نيست. كسي كه«كودك عفاف»را جلوي صدها گرگ گرسنه مي برد و به تماشا مي گذارد،روزي هم«پشت ديوار ندامت»اشك حسرت خواهد ريخت.حجاب،هم چون يك توري،مانع ورود حشرات نگاه هاي مسموم است.كسي كه راه ورود مگس هاي مزاحم را مي بندد،خود را«مصون»ساخته است،نه محدود.زن به خاطر كرامت و ارزشي كه دارد نبايد خود را حراج كند و در بازار سوداگران شهوت،خود را به چند نگاه و لبخند بفروشد.حجاب،مثل در يك شيشه عطر،مانع پريدن عطر عفاف مي شود،نبايد گذاشت پاي بيگانه،وارد مزرعه نجابت شود و بوته هاي نورس عصمت را لگدمال كند.حجاب،زندان نيست كه زنان در آن محبوس باشند،بلكه قلعه و د‍ژي است كه از ورود غارتگران و مهاجمان جلوگيري مي كند.زنان باحجاب،قلعه نشيناني اند كه به مزاحمان،اجازه ورود به حريم عفاف را نمي دهند. اگر چشم، درياي هوس شود،قايق گناه در آن حركت مي كند.هيچ كس دوست ندارد بازيچه ي اين و آن باشد.اما...گاهي بازيگران آن قدر مهارت دارند كه انسان حس نمي كند بازيچه قرار گرفته است و صيادان گاهي آن قدر زرنگ اند كه شكار، فكر نمي كند به دام افتاده، بلكه خيال مي كند صياد را بازي داده است!داستان نگاه و چهره و خودنمائي و خودآرائي براي ديگران هم از اينگونه است.در اين ماجرا،چه كسي صياد است و چه كسي صيد؟
ادامه دارد...