شانزدهمین اجلاس سران کشورهای عضو جنبش عدم تعهد روز جمعه دهم شهریور در تهران به پایان رسید، اجلاسی که با غائبین و یا حضور چهره های مهمی چون بان کی مون دبیرکل سازمان ملل برگزار شد و در آن هم دیکتاتورانی چون عمرحسن البشیر مستبد سودان و هم انقلابیونی چون محمد مرسی حضور داشتند.
به هر حال وقتی جنبشی متعلق به حدود یکصد و بیست کشور گردید، باید شاهد رفت و آمدهای عجیب و غریب و نظرات و پیشنهادات مختلف بود.
عده ای چون محمد مرسی ساعاتی را در تهران گذراندند و تعدادی را هم باید به زور به خانه هایشان فرستاد. اما از آنجایی که مردم ایران مهمان نواز هستند، رعایت کلیه رسم و رسوم میزبانی به عمل آورده شد، تا کسی حداقل بابت اقامت و حضور در تهران آزرده خاطر نشود.
اما از آنچه برگزار شد و آنچه که برنامه های تدارک دیده شده بود و حرف ها و نظراتی که از سوی مقامات مختلف ابراز شد به این نتیجه می رسیم که جنبش عدم تعهد مثل دوره های قبل، خواهان ارتباط نزدیکتر بین اعضا، رعایت و حرمت به حقوق ملت ها و تفاهم جهانی بود. هرچند برای چندمین بار از حقوق مردم فلسطین هم حمایت شد و خواهان برقراری صلح در مساله خاورمیانه گردید.
برای ما و کشور ما با اتمام اجلاس سران عدم تعهدی ها، وقت حساب و کتاب رسیده است. البته بحث حساب وکتاب مخارج و پذیراییها که نیست، هرچند از خرید بنزها تا حفظ امنیت شرکت کنندگان، خود هزینه ای بس قابل توجه بر دوش دولت احمدی نژاد گذاشته است، اما مهمتراز هزینه های جاری باید دید که دولت و مردم ایران به چه دستاوردهای قابل قبول و در حد انتظاری دست یافته اند. برآورد چنین دستاوردی باید به دور از حدس و گمان باشد، چرا که مثل همه آمد و رفتها برخی در کشور ما (میزبان) سخنانی بیان می کنند که به قول معروف آن طرف آب نرسیده یا تغییر نظر می دهند و یا آنچه را بیان کردهاند انکار میکنند.
بنابراین در این برهه از زمان و درست بعد از مهمانی باید دید که چه دستاوردهای قابل قبول و واقعی را برای کشور و مردم ایران به دست آورد ه ایم. هر چند برخی به روشنی از مواضع و دیدگاه خودشان گفتند و دفاع کردند، اما آنچه واقعا لازم است بدانیم این است که در کل آیا از حقوق مردم ایران دفاع شد؟ آیا راه برای پایان مخاصمات و تحریم ها باز می شود؟ آیا جلوی هرنوع تهدیدی اعم از نظامی و یا دیپلماتیک گرفته می شود؟ آیا با توجه به اینکه ریاست سه ساله کشورمان بر جنبش عدم تعهد رسمی شده است، در معادلات سیاسی و نزاعهای منطقه ای و بین المللی جایگاه و نقش ایران جدی گرفته می شود؟ آیا شرکت کنندگان، پیام صلح و دوستی مردم ایران را به کشورهایشان منتقل خواهند کرد؟ و بسیاری از مسائل مهم اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و اجتماعی که با برگزاری این اجلاس میتوانست در سطح منظقه ای و بین المللی مطرح و مورد توجه قرار گیرد، مطرح شد؟
بنابراین دولت و به ویژه برگزار کنندگان اجلاس، امروز باید بسیا ر شفاف و روشن و صریح از آنچه که گذشت در مصاحبه ها و سخنرانیها برای مردم صحبت کنند. نگاه دیگران به مسائل و مشکلات کشورمان را و جایگاه مردم ایران را در سطح بین المللی بیان کنند. از طفره و حاشیه رفتن جدا خودداری کنند چرا که ما را از واقعیت های پیرامون خود دور می سازند.
سیاست های آتی را بر مبنای واقع بینی و حقایقی پایه گذاری کنیم که منافع ملی و حقوق مردم و کشورمان پایان نشود. می بینید که انتظارات از دولت و به ویژه احمدی نژاد که به عنوان رییس جنبش عدم تعهد حداقل ظرف مدت باقی مانده تا پایان دولت دهم بسیار معقول و منطقی است. مردم ایران صرف نظر از تحمیل هزینه قابل توجه برگزاری این اجلاس، باید مطلع و آگاه شوند که جایگاه و منزلت حقوقی، سیاسی و بین المللیشان در چه سطحی چه در میان کشورهای عضو جنبش عدم تعهد و چه در سطح بین المللی است.
این حداقل توجه و احترام به مردم است که از سوی احمدی نژاد باید مد نظر قرار گیرد. شرایط امروز خاورمیانه و منطقه ما بسیار حساس است. پس گفتن از واقعیت های امروز پیرامون ما و آنچه باید صورت گیرد، علاوه بر آنکه کشورما را به عنوان رئیس جنبش عدم تعهد سربلند می کند، ملت ما را نیز از وظایف خود آگاه می سازد. یادمان باشد که مردم ایران در طول تاریخ همیشه پرچمدار مبارزه با اختناق، دیکتاتوری و زورگویی بوده اند ویکی از ملت های آزاده ای هستند که دوست دارند شاهد شکوفایی و برقراری عدالت و آزادی در جهان باشند. پس حساب و کتاب را از آنچه در برگزاری اجلاس شش روزه ی جنبش عدم تعهد در تهران گذشت شروع کنیم تا هر آنچه را برای سربلندی و عزت ملت ایران لازم است انجام دهیم. ریزبینی و صداقت و تأمل و تعمق در آنچه گفته ایم و شنیده ایم می تواند ما را به اهداف واقعی و حقوق مان نزدیک سازد.
آنچه که مردم دیر و یا زود درک می کنند و متوجه می شوند را باید سخنگویان دولت و شخص احمدی نژاد برای مردم بازگو و صادقانه حلاجی نمایند .