يكي از دردهايي كه جوامع مختلف با آن دست به گريبان هستند اعتياد است، اعتياد به انواع مواد مخدر سنتي و شيميايي اعتياد به الكل و مصيبت هايي كه سلامت جامعه را تهديد مي كند. خوب كشور ما هم دچار اين درد و معضل است طوري كه بر اساس آماري كه چند روز قبل از سوي واحدهاي پيگيري و نهاد هاي رسيدگي كننده اعلام شد حدود يك ميليون و سيصد هزار معتاد به انواع مواد كه حدود هفتصد هزار تن تفنني مواد مصرف مي كنند و حدود دويست هزار تن معتاد به الكل در كشور شناسايي شده اند كه در مجموع به دو ميليون و دويست هزار تن مي رسد يعني از هر 35 ايراني يك تن گرفتار اعتياد است. خوب براي مقابله با اين درد و مشكل بايد گام هاي جدي برداشت وهزينه كرد. متاسفانه عمده ترين هزينه ها را در بخش مبارزه با قاچاق و ترك اعتياد انجام مي دهيم اما مثل هر دردي پيشگيري بهتر (ارزانتر ) از درمان است. يكي از راههاي پيشگيري توجه به جوانان است فراهم كردن محيط مناسب براي كار وتحصيل است هر دو مي تواند با هم و كنار هم صورت گيرد تا ساعات فراغت جوانان پر شود و اميد به زندگي در آنان بيشتر شود. بحث اشتغال حتي مهم تر از تحصيلات دانشگاهي است اما در اين بحث مي خواهيم به اوضاع دانشگاه و امور دانشجويي بپردازيم ؛شايد اين روزها بيش از هر زمان انواع واقسام دانشگاه در كشور تاسيس شده باشد كه اين فرصت و شانس را به هر جواني بدهد تا به ادامه تحصيل روي آورد اما به كار بردن واژه هر دانشآموز و يا هر جواني كمي سوال برانگيز است !
چرا كه هر روز كه مي گذرد هزينه تحصيل افزايش مي يابد حتي شرايط براي بسياري از دانشجويان در دانشگاه هاي دولتي كه ظاهرا مجاني است سخت و مشكل شده .متاسفانه عدم سرويس دهي مناسب در برخي دانشگاه ها موجب فشار بر دانشجويان گرديده است طوري كه امكان ادامه تحصيل براي عده اي از جوانان در دانشگاه هاي دولتي هم ميسر نيست به ويژه آن كه در مواردي به بهانه انتقال از دانشجويان طلب شهريه و هزينه هاي ديگر مي كنند اما همه ي جوانان ما شانس و امكان ادامه تحصيل در دانشگاه هاي دولتي را ندارند ، لذا براي ادامه تحصيل رو به دانشگاه هاي غير دولتي و نيمه دولتي و غيره _مي آورند .
شايد ادامه تحصيل در اين دانشگاه ها زماني براي اكثر خانواده هاو جوانان ممكن بود اما با افزايش قيمت ها و بالا رفتن هزينه ها روز به روز كار سخت و پيچيده گرديده به ويژه آنكه وعده هايي كه برخي از مسئولين در رابطه با دانشگاه غير دولتي دادند و صحبت از كاهش شهريه ها و كمك دولت به دانشجويان كردند نيز هيچ گاه عملي نگرديد .
متاسفانه روز به روز شرايط سخت تر و سخت تر مي شود واز شمار جواناني كه راهي دانشگاه هاي غير دولتي و نيمه دولتي مي شوند كاسته مي شود . نااميدي از ادامه تحصيل و بيكاري فارغ التحصيلان و افزايش هزينه ها به عاملي بازدارنده تبديل شده است. اما سوالي كه پيش روي مردم است ، اين است كه اين جوانان با آن شور و شوق جواني و با آن همه انرژي چگونه بايد هم آگاه شوند و هم مشغول و سرگرم باشند؟
شايد دانشگاه يكي از كانال هايي باشد كه هم جوانان براي آينده و زندگيشان آموزش و تعليم مي بينند و هم تا حدودي سرگرم ميشوند هر چند از اين نكته غافل نيستيم كه اعتياد متاسفانه هم وارد دانشگاه شده و هم به دبيرستان ها سرايت كرده است اما هنوز كه هنوز است مدارس ودانشگاه ها بهترين و پاك ترين محيط هايي هستند كه جوانان مان هم مي توانند تحصيل كنند و هم مي توانند دوران نوجواني و جواني را پشت سر بگذارند . بنابراين آن چه كه بايد انجام شود مقابله با دلسرد كردن جوانان در كنار فراهم كردن شرايط و موقعيت مناسب براي ادامه تحصيل آنان است .
بدبختانه با روندي كه عده اي به مراكز آموزش عالي به عنوان مراكز كسب درآمد نگاه مي كنند و مي خواهند در كل هزينه ها را بر دوش دانشجويان بيندازند كه در واقع بر خانواده ها تحميل مي كنند بايد نگران بود، نگران افزوده شدن بر شمار بيكاران وعلا‌فان، نگران به دام افتادن جوانان در دام سوداگران مواد و مرگ بود .
ما بايد به داد كساني برسيم كه در دل شور و شوق زندگي دارند و مي خواهند مفيد و سلامت باشند و يا بايد دست كساني را بگيريم كه در چنگال اعتياد و مرگ تدريجي قرار گرفتهاند؟ يقينا بايد به هر دو گروه كمك كرد ولي اگر گروه اول را ياري دهيم جلوي مبتلا شدن و پديد آمدن گروه دوم نيز تا حد زيادي گرفته مي شود اما چطور بايد دست جوانان به ويژه دانشجويان را بگيريم ؟با دادن امكانات و كاهش هزينه هاي تحصيل بخشي از مشكلات دانشجويان در دانشگاه هاي دولتي و غير دولتي و آزاد برطرف مي شود .
به راستي دانشگاه هايي كه حتي از دادن سرويس اياب و ذهاب خودداري _ مي كنند و دانشجويان را وادار به پرداخت وجه بيشتر مي كنند و يا امنيت و سلامت آنان را به خطر مي اندازند و يا رو به دريافت هزينه تحصيل يكجا و نقدي آورده اند دانشگاه هايي كه حتي قادر به تهيه كتب و لوازم التحرير دانشجويان نيستند وحتي از تامين يك وعده غذايي مناسب سالم و در حد توان خريد دانشجويان عاجز هستند بايد منتظر خالي شدن صندلي ها و كاهش ظرفيت ها باشند و اين كاهش ها مي تواند باعث افزايش معضلات و مشكلات اجتماعي گردد . در پايان از همه ي دست اندركاران و مسئولين مي خواهم كه با جديت پيگير امور دانشجويان و رفاه آنان باشند ،از بي توجهي به خواست ومطالبات معقول و منطقي دانشجويان حذر كنند، دانشجويان را چك و تراول نبينند، وگرنه شاهد تعطيلي مراكز آموزش عالي در آينده نزديك و حذف بيشتر رشته هاي دانشگاهي خواهند بود ودر نهايت مستقيم و يا غير مستقيم به گسترش فساد و اعتياد و ... كمك كرده اند .