هميشه موضوعات (سوژه ها)بسياري براي نوشتن ، تحليل و تفسير و مطرح كردن هست به ويژه در اين ايام كه درباره حاشيه انتخابات پيش رو سوژه هاي بسياري از رد صلاحيت ها تا شايستگي و توانمندي كانديداها وجود دارد . با وجود اين همه موضوع و مطلب به آن چيزي بايد پرداخت كه نياز روز جامعه و كشور است و در اولويت قرار دارد و چه سوژه اي بهتر از حفظ جايگاه ايران است .
ايران سرزمين ما ، ايران خانه ما،ايران شرافت و شناسنامه ما ، اما آيا تنها عشق ورزيدن براي پاسداري از ايران كافيست؟ يقينا هر گاه احساس خطر شود عشق بايد تبديل به ايثار شود . يعني براي دفاع از ايران سرزمين ما بايد جان هم داد تاريخ خود گواه بوده است كه علي رغم تنوع قومي و نژادي ايرانيان براي دفاع از سرزمين خويش يك دل و يك صدا تا پاي جان جنگيده اند تا ايران امروز تا اين خانه و وطن پابرجا مانده است .
اما هميشه خطر در كمين است و هر گاه اين حس وطن پرستي كم رنگ شده است ما زيان ديده ايم ما بخشي از سرزمين خود را از دست داده ايم . دشمنان و همسايگان زياده خواه دست به كار شده اند و در جنگ ها و در ضعف ها پاره اي از ايران ما را بلعيده اند و يا كشوري مستقل از آن ساخته اند و يا به قلمرو خود افزوده اند پس بايد هوشيار بود با يك دلي و هم صدايي با اتحاد و انسجام از وطن دفاع كرد يك دلي ، هم صدايي ، وحدت و انسجام عملي و پايدار مي تواند سپري مطمئن و سنگري فتح ناشدني عليه شيطنت هاي دوست نماها و دشمنان اين سرزمين باشد. خوب در ادامه بد نيست به نكته اي اشاره كنم !
روز بازي پاياني جام دوازدهم بين استقلال تهران وداماش گيلان در ورزشگاه يك صد هزار نفري آزادي و در حضور نزديك به 90 هزار تن از هواداران فوتبال و ميليون ها تن طرفداران تيم استقلال كه از طريق تلويزيون تماشاگر اين مراسم بودند جام قهرماني ليگ برتر ايران (خليج فارس) به بازيكنان و سرپرست و دست اندركاران تيم استقلال اعطا گرديد . آن چه در آن مراسم به نوعي جلب توجه كرد حضور يكي از بازيكنان خارجي تيم استقلال به نام ساموئل بود. او كه اهل كشور توگو بود به هنگام گرفتن جايزه ي خود پرچم كشورش را به دور خود پيچيده بود و بعضا آن را جلوي چشمان هزاران و ميليون ها تن تماشاچي و بيننده به اهتراز در آورد او با اين كار خود در حالي كه چند هزار كيلومتر از كشورش دور بود و در جمع پرشور ايرانيان يادي از سرزمين و وطن خويش كرد تا نشان دهد كه به ميهن خود افتخار مي كند. عين همين كار را بازيكنان خارجي تيم بايرن مونيخ هنگام برگزاري مراسم جشن قهرماني ليگ قهرمانان اروپا در ورزشگاه ويمبلي لندن جلوي چشم صدها ميليون بيننده ي تلويزيوني تكرار كردند . آنان نيز پرچم كشورهايشان برزيل، مكزيك و... را به اهتراز در آوردند تا به دنيا نشان دهند كه به كشورشان افتخار مي كنند. كاري كه بسياري از قهرمانان ما در رشته هاي مختلف در المپيك ها و جام جهاني انجام داده اند. اما اين تنها گوشه اي از شيوه شناساندن هويت يك ملت است. راه ديگر نشان دادن ارزش و جايگاه يك سرزمين و ملت افتخار كردن به زبان و فرهنگ خود است . كاري كه بايد هميشه مدنظر مسئولين و شخصيت هاي شناخته شده و تاثيرگذار باشد . اين روزها كه به انتخابات نزديك و نزديك تر مي شويم تعدادي از كانديداها زير سايه پرچم سه رنگ ايران تبليغات انتخاباتي خود را ملي و ايراني مي نمايانند تا راي ميليون ها ايراني را به خود اختصاص دهند و پيروز شوند .
اما آن چه دردناك مي تواند باشد همان ايران گريزي و فراموشي است كه بعد از پيروزي در انتخابات شاهد آن هستيم . براي مثال در دوره ي احمدي نژاد بيشترين پرچم تكاني رخ داد و متاسفانه بيشترين بي توجهي در ديدارهاي منطقه اي از سوي وزير خارجه دولت دهم در سفر به كشورهاي دوست و دشمن منطقه با سخنراني و گفتگو به زبان غير ايراني صورت گرفت .
كاري كه هيچ گاه از سوي وزرا و مسئولين اين كشورها در ايران رخ نداد كه فارسي سخن بگويند . بنابراين اگر ما به زباني مسلط باشيم نبايد براي خوش آمدن مسئولين و همتايان منطقه اي به زبان آنان صحبت كنيم و زبان و فرهنگ ايراني خود را فداي رضايت كساني كنيم كه امروز هستند و فردا شايد نباشند و دوستي نكنند . لذا كساني كه در گردهمايي ها ي داخلي و متينگ ها مدام به ايراني بودن خود افتخار مي كنند بايد اين را در چشم كساني به رخ بكشند كه به عناوين مختلف و به بهانه هاي واهي تمناي بخش ها و جزاير اين سرزمين دلاوري ها،عاشقي ها و وطن پرستي ها را دارند. بنابراين ايران ما بايد ايران ما بماند و يكي از راه هاي حفظ آن افتخار كردن به زبان و فرهنگ آن است كه هويت ملي ماست