از پایان جنگ 6 روزه اعراب و اسرائیل در سال 1967 تاکنون 44 سال می گذرد. جنگی که به اشغال بخش هایی از کشورهای عربی انجامید. از آن زمان تا امروز، حالت نه جنگ و نه صلح بین کشورها در منطقه خاورمیانه حاکم بوده است. هر چند بعدها مصر و اردن به نوعی ترک مخاصمه کرده اند و تقریباً دیگر با آنچه آرمان جنگ و مبارزه با اسرائیل بود فاصله گرفته و حتی روابط پنهان و آشکاری با دشمن دیروز (اسرائیل) دارند، اما بسیاری از کشورهای عربی از لیبی تا یمن، طی این سالها بر حمایت و پشتیبانی خود از کشورهای درگیر در مسأله اصلی و اساسی خاورمیانه، یعنی بحران بین اعراب و اسرائیل پافشاری کرده اند و شعار وحدت و همدلی برای آزادسازی سرزمین های اشغال شده سر داده اند.
در حالی که مسأله اعراب و اسرائیل، عاملی برای شکل گیری حکومت های خودکامه شان نیز گردید. طوری که هرگاه مردم در این کشورها بر خواست و مطالبات مردم سالارانه و دموکراسی خواهانه خود تأکید نمودند و پا به عرصه سیاسی گذاشتند، به شدت سرکوب شدند. بهانه یکی بود، توطئه برای تضعیف کشورهای در حال جنگ با اسرائیل. هر چند همین بهانه برای مسلح شدن هر چه بیشتر این کشورها نیز کاربرد داشت. طوری که طی بیش از 4 دهه گذشته، کشورهای عربی از تونس تا کشورهای حاشیه خلیج فارس، بازار بسیار خوبی برای فروش اسلحه هم برای کشورهای غربی و هم کشورهای شرقی بودند. البته برخی همچون لیبی، آن چنان مسلح شدند که رو به صادرات اسلحه به کشورهای ضعیف دیگر عربی آوردند.
حتی کشورهایی که توان خرید سلاح را نداشتند، از حمایت های مالی کشورهایی همچون عربستان و کویت برخوردار گردیدند. خلاصه یک رقابت شدید مسلح شدن کشورهای عربی از فقیر تا غنی درگرفت.
اما بیش از 4 دهه از آخرین برخورد و نزاع میان اعراب و اسرائیل گذشت و عملا و رسما، دیگر جنگی بین کشورهایی که مستقیما درگیر جنگ با اسرائیل بودند درنگرفت.
هر چند شکل این جنگ به صورت برخوردهای چند سال اخیر بین اسرائیل و فلسطینیان و هجوم اسرائیل به لبنان تا امروز گهگاه ادامه داشته است، اما آنچه به نام بازپس گیری سرزمین های اشغالی از سوی دولت های انقلابی عربی بوده است، عملا مسکوت گذاشته شد.
یعنی گلوله ای به نام جنگ برای بازپس گیری و دفاع از مرزهای کشورهای درگیر از سوی این کشورها شلیک نشد. کشورهایی که به قول معروف تا دندان مسلح هستند و توان مقابله با اسرائیل را دارند.
اما بحث و نکته قابل تأمل جنگ اعراب با اسرائیل نبوده و نیست، بلکه به کارگیری و استفاده از این توان و نیروها در سرکوب خود ملت های عرب است.
بله امروز مردم بسیاری از کشورهای عرب که سالها با حکومت های خودکامه و استبدادی به خاطر حفظ آرمان خویش و دفاع از مرزهای میهن خویش مدارا و خویشتن داری نمودند، به خاک و خون کشیده می شوند و روزی نیست که ده ها نفر در این کشورها کشته نشوند. آن هم به دست هموطنان خود، آن هم به دست ارتش هایی که قرار بود برای دفاع از شرف و ناموس، با دشمن متحدشان بجنگند. یقیناً هیچکس از هیچ جنگ و خونریزی که انسان ها را برای مطامع قدرت های چپاولگر و غارتگر به جان هم می اندازد استقبال نمی کند، اما چطور شد و چرا امروز نیروهای نظامی و امنیتی با توپ و تانک به جای هدف گرفتن دشمنان مردم این کشورها، به جان خود ملت های بی پناه و هموطنان خودشان افتاده اند؟ چطور می توان قبول کرد که این سلاح ها روی هم انباشته شد تا روزی سینه مردان، زنان، کودکان و کهنسالان خودشان را هدف گیرد؟
با چه استدلالی می توان گفت که نیروهای نظامی و انتظامی این کشورها از بودجه عمومی امرار معاش کنند تا روزی برای دیکتاتورهای کشورهای عربی از تونس تا یمن پارس کنند؟
بی شک اگر آن همه پول و ثروت را هزینه مردم این کشورها کرده بودند، امروز بهار عربی سراسر منطقه را دربر نمی گرفت. بهاری که بی شک به خزان ملت ها تبدیل شده است و آن شور و شوق آزادیخواهی کم کم رنگ و بوی کشتار و قتل عام به خود گرفته و می رود تا فجایع هولناکی را رقم زند تا درنده خویی حاکمانی را نشان دهد که دهه ها با شعار دفاع از مردم و آزادی خواهی، به توسعه و گسترش استبداد و دیکتاتوری مبادرت ورزیدند و امروز بی شرمانه و بی رحمانه، دستشان را به خون مردم بی گناه و مسلمان کشورهای عربی آغشته اند تا بهترین خدمت را به دشمنان بشریت و مسلمانان در منطقه خاورمیانه بنمایند. تا روی هیتلر و صدام را سپید کنند.
به راستی بهار یا خزان عربی است؟
منوچهر حبیبی