آدم ها با ذائقه های مختلف از برخی غذاها بیشتر استقبال می کنند و میل به آنها دارند. با این وجود اگر با فاصله زمانی تهیه و مصرف نشود، حتی غذاهای محبوب و مورد علاقه شان نیز لذت و طعم خود را از دست می دهند. در نتیجه میل به آنها نیز کمتر می شود.
با چنین شباهت و نگاهی، آدم ها به عناوین و مطالب و موضوعات طرح شده در رسانه ها و مطبوعات جذب می شوند و یا از آنها استقبال می کنند. پس مطالب تکراری، خواهان و طرفدار آن چنانی ندارد، چرا که برای خوانندگان مطلوب نیستند.
یکی از موضوعاتی که بسیار مطرح شده و هنوز می شود، بحث تورم است. موضوعی که کمتر کسی است که نداند چیست و چه می کند و با همه تکراری بودنش، هنوز هم مورد توجه مردم است. چرا که نگران کننده است.
اما دولت نهم و دهم بعد از شش سال که از عمرشان به ریاست آقای احمدی نژاد می گذرد، هنوز که هنوز است، نگاه دقیق و واقعی به آن ندارد. علیرغم آنکه بارها و بارها از زبان بسیاری از افراد آگاه به علم اقتصاد، از آن گفته و نوشته شده و هر چند هنوز که هنوز است افسار گسیخته بالا و بالا می رود، با این وجود به این مشکل و تبعات ناگوار آن بر زندگی مردم آنچنان که شایسته و لازم است، توجه نمی شود و دقیقا یکی از علت هایی که بحث تورم با همه تکراری بودنش، در صدر موضوعات قرار دارد، همین آثار سوئش است که بر زندگی خانواده ها سایه افکنده است.
تورمی که همه دولت ها با آن روبرو بودند و در دولت نهم و دهم، بارها از مهار آن سخن به میان آمده است، اما گویا حالا حالاها خیال توقف و ایستادن ندارد و حریف می طلبد.
آنچه طی شش سال گذشته و در اواخر هر سال و بهتر بگوییم در آغاز هر سال از آن صحبت شده و می شود، ارایه آمارهایی است که هیچ گاه بیانگر اعلام نرخ واقعی تورم نیست. آماری که گاهی از سوی نهادهای دولتی اعلام شده، با آنچه که مردم می بینند و احساس می کنند تفاوت فاحش دارد.
هرچند طی این چند سال، مردم در مورد تورم بسیار آموخته اند و به خوبی می دانند تورم نقطه به نقطه یا تورم فصلی و یا اینکه تورم ماهانه و سالانه چیست؟ با این وجود برخی از دست اندرکاران بر این گمان هستند که آنچه از سوی بانک مرکزی و یا مرکز آمار ایران اعلام می شود، باید به تأیید همه برسد که نرخ تورم به هیچ وجه با آنچه افراد و یا نهادهای مستقل و یا حتی مجلسی ها اعلام می کنند، همخوانی ندارد. اما واقعیت این است که نرخ واقعی را توان و قدرت خرید مردم مشخص می کند. آن چیزی که دقیقا لمس می شود.
اینکه بانک مرکزی نرخ تورم را در پایان اردیبهشت، چهارده درصد و اندی اعلام کرد و سپس مرکز آمار ایران این نرخ را حدود کمی بیش از شانزده درصد اعلام کرد، خود نشان از اختلاف نظر برخی دست اندرکاران دولتی دارد که طبعاً سخنگوی دولت در توجیه آن می گوید که این امر ناشی از اختلاف برداشت ها می باشد و یا اینکه در سبد بانک مرکزی چند قلم کالا جا داده نشده که در سبد خرید خانوارهای مرکز آمار ایران از آنها یاد شده است.
اما خارج از گود چانه زنی های بانک مرکزی با مرکز آمار ایران، مردم به خوبی نرخ واقعی تورم را بیش از میانگین این دو که نرخ تورم پانزده درصدی است را، دارند تجربه و تحمل می کنند. نرخی که با درآمد بسیاری از مردم و یا افزایش حقوق سالانه کارمندان و حقوق بگیران، همخوانی ندارد.
بنابراین آنچه که شعار دولت در پایان دولت نهم بود که نرخ تورم را تک رقمی می کند، یعنی آن را به زیر 10 درصد می کشد، عملا به فراموشی سپرده شده است.
امروز نه تنها مردم با نرخ تک رقمی دست به گریبان نیستند، که نسبت به قبل از اجرایی شدن طرح هدفمند کردن یارانه ها، با افزایش هایی بین 15 تا 50 درصدی هم در قیمت ها روبرو هستند و هم با افزایش نرخ سالانه تورم روبرو هستند که به راحتی قابل لمس می باشد.
از آنجا که ادامه این روند آثار سوء بیشتر بر اقتصاد ملی ما می گذارد و تبعات جبران ناپذیری بر تولید خواهد داشت، لذا بر شمار بیکاران خواهد افزود.
پس نگاه واقعی و نگاه فنی و کارشناسانه به آنچه که از آن به نام تورم یاد می شود، بیش از پیش احساس می شود. نگاهی که با نگاه به زندگی و رفاه عمومی مردم باید عجین باشد. یک نگاه صد در صد واقعی که ملاک و معیارش همه مردم از شهری تا روستایی، از کارگر و کارمند تا مزدبگیران و مستمری بگیران باشد.
بدون شک تلاش برای کنترل تورم با آسیب شناسی و با بهره مندی از نیروهای مجرب و متخصص به نتیجه خواهد رسید.
تلاش برای مهار تورم نیاز به تصمیمات جسورانه و اقتصادی دارد و تلاش برای تورم تک رقمی و حتی کاهش های پایین تر، نیاز به تحول در برنامه هایی دارد که سالهاست از آنها بهره گرفتیم، ولی دیگر راهکار مناسب برای حل معضلات و مشکلات اقتصادی پیش روی مردم و کشور نیستند.
بنابراین سیاست دولت در برخورد با تورم و مهار آن، با اعلام کمتر نرخ واقعی تورم راه به جایی نمی برد.
آنچه که این مشکل و معضل اقتصادی که تاب و توان مردم را لحظه به لحظه کمتر می کند از بین خواهد برد، دور شدن از سیاست گذاری های اقتصادی مبتنی بر آمار و ارقام غیرواقعی و غیرمنطقی است.
بنابراین بحث تورم علیرغم تکرار مکررات، باز هم از سوی مردم و خوانندگان پیگیری می شود، چرا که خطری است که بر زندگی همه سایه افکنده و پیامدهای منفی و مخربش همه را نگران کرده و می کند.
هرچند که عده ای با آغوش باز از آن استقبال می کنند و زمینه رشد آن را با احتکار، با ایجاد کمبودهای غیرواقعی و با واسطه گری فراهم می آورند تا از این بحران اقتصادی، کمال سودجویی و مال اندوزی را ببرند.
منوچهر حبیبی