از بدو خلقت انسان، جنگ بین خوبی و بدی، خیر و شر، بی وقفه ادامه داشته، چرا که عده ای از آدم ها، به حق خود قانع نیستند و برای رسیدن به زیاده خواهی خویش، دست به هر کاری از جمله پایمال کردن حقوق دیگران می زنند.
بنابراین برخوردها اجتناب ناپذیر است و برای پیروزی در این جنگ ها، متوسل به زور می شوند. زوری که بنای قدرت های مستبد و غیرمشروع را می گذارد تا گروهی بتوانند به پشتوانه آن، بر دار و ندار و سرنوشت اکثریت جامعه ای دست درازی کنند و با در اختیار گرفتن ثروت مردم آن جامعه، صدای هر مخالفی را در گلو خفه کنند.
و اما این روزها که همه دولت ها می خواهند متمدن بودن و مشروعیت خود را به جامعه جهانی نشان دهند، دست به دامن انتخابات و صندوق رأی می شوند و همه تلاش خود را می کنند تا زمینه پیروز شدن عوامل و نیروهای وابسته به حکومت را که بخشی از ابزار سرکوب هستند را فراهم کنند.
بنابراین در این نظام های دیکتاتوری، همه چیز حساب شده صورت می گیرد و برای مطمئن شدن از پیروزی در انتخابات، تدابیر لازم اندیشیده شده است.
گاهی زمانی را جلو و عقب می اندازند، گاهی فرصت حضور مخالفان را نمی دهند، گاهی مردم را دلسرد می کنند تا تنها کسانی پای صندوق بیایند که با پروسه مورد نظر حکومت، مخالفتی ندارند... خلاصه همه ترفندهای آزمایش شده را به کار می گیرند تا با خیال راحت و البته تظاهر به پایبندی به دموکراسی و مردم سالاری به چپاول و غارت ثروت و سرمایه های مردم گرفتار در چنگالشان بپردازند.
بنابراین با چنین رویکردی، مبارزه برای آزادی خواهی در کشورهای بسیاری، هم اکنون ادامه دارد. هر چند مدتهاست سمت و سوی نگاه ها، متوجه کشورهای عربی خصوصاً لیبی است، اما این مبارزات سالهاست که در شرق آسیا تا آمریکای لاتین، بی وقفه ادامه دارد و طی این مدت، ملت هایی رنگ آزادی را دیده اند، برخی هم مدت کوتاهی آن را حس کردند، ولی دوباره و در اولین غفلت، جای آزادی شان را اختناق و استبداد گرفته است و تایلند یکی از آن جاهایی است که با سرکوب نظامیان روبرو بوده است.
درست در سال 2006 نظامیان حکومت شیناوات نخست وزیر مخلوع و فراری را به بهانه فساد مالی ساقط کردند و دولتی تحت الحمایه و مورد پسند و قبول خودشان را سر کار آوردند. هر چند مردم تایلند به خیابان ها آمدند، اما با سرکوبی شدید و دستگیری و مرگ روبرو شدند. این بود که در آن زمان، مجبور به کوتاه آمدن گردیدند.
پس حرکت و موج آزادی خواهی شان را در شکل و قالب دیگری ادامه دادند و در زمانی که نظامیان و حکومت دست نشانده شان به این باور رسیدند که آب ها از آسیاب افتاده، همه چیز خیلی سریع تغییر کرد.
هر چند همه می دانند که اصطلاح »وقتی آب ها از آسیاب بیفتد«یعنی چه، با این وجود به این نکته اشاره می شود: زمانی که سر و صداها فروکش کند و با چاشنی فراموشی هم همراه باشد، کاری را انجام دادن. این معنای خیلی ساده از آب ها از آسیاب افتادن است.
پس از سال 2006 تا سال 2011 (امسال) فرصت خوبی برای حکومت و دولت تایلند بود که بتواند انتخاباتی برگزار کند تا هم از زیر فشارهای بین المللی خارج شود و هم نشان دهد که گروه های مخالف در اقلیت قرار دارند.
بنابراین انتخابات چند روز پیش را برگزار کرد با این امید که دولت کنونی پیروز خواهد شد. به ویژه که رقیب سیاسی قدری در مبارزه نبود. تنها بینک لااک شیناوات، خواهر نخست وزیر متواری که سابقه چندان سیاسی هم نداشت به رقیب اصلی دولت در این انتخابات تبدیل شده بود.
از آنجا که در تایلند تا قبل از این رقابت انتخاباتی، زنی به نخست وزیری برگزیده نشده بود و بیش از 5 سال از آن کودتای نظامیان گذشته بود، کودتاچیان همه چیز را بر وفق مراد خویش دیدند و بیش از این جایز ندانستند که روند سیاسی دولت و حکومت تایلند زیر سؤال رود و رأی گیری آغاز شد.
ولی باز این مردم بودند که یکپارچه وارد صحنه شدند و با خواست و هدفی معین که همانا بازگرداندن دموکراسی و مردم سالاری بود، پا به عرصه انتخابات گذاشتند و برعکس انتظار دولتمردان و نظامیان، آن کاری را کردند که مردم آزاد دنیا، منتظرش بودند.
یعنی گفتن یک نه بزرگ به اندازه سرکوبی که در سال 2006 در تایلند انجام شده بود.
پیروز شدن خانم شیناوات خواهر نخست وزیر اسبق، تنها کودتاچیان را شوکه کرد، چرا که باور داشتند که زمان، حوادث چند سال پیش را از ذهن مردم پاک کرده است.
اما این اشتباه بزرگی بود که تنها برای آنان پیش آمده بود و مردم نشان دادند که برای رسیدن به آزادی و حکومت واقعی مردمی، در اولین فرصت دست به کار می شوند.
بنابراین برگزاری یک انتخابات سالم و آزاد، کار خودش را کرد تا یکبار دیگر مردم تایلند به فردی مستقل رأی دهند و به حاکمان بفهمانند که خواست مردم، مقدم بر خواست و میل و اراده آنان است.
پیروزی خانم شیناوات به قدری قاطع بود که نظامیان مجبور به پذیرش وی به عنوان نخست وزیر تایلند که نخستین زن نخست وزیر تایلند هم هست، شدند.
پس آبها از آسیاب نیفتاد و مردم فراموش نکردند که نخستین شرط زنده بودن جامعه ای، برخورداری از آزادی است. آن هم آزادی حقیقی نه آزادی مدیریت شده.
اینکه تا کی این روند ادامه داشته باشد، باید منتظر ماند و دید.