پدیده یا فرآیند بد حجابی یکی از ابزارهای ناتوی فرهنگی و از شیوه های جنگ نرم است که پس از پیروزی شکوهمند انقلاب اسلامی در قالب ارائه ی مدل های البسه ای بی هویت و منافی عفت و به منظور ریشه کن کردن بنیان خانواده، نابودسازی ارزشهای اصیل اسلامی - ایرانی را نشانه رفته است.
مطابق شریعت اسلامی، حجاب فقط تا اندازه ای واجب گردیده است که سراسر بدن به جز دستها و صورت پوشیده باشد و برجستگی های بدن زن نیز واضح نباشد. البته پیشاپیش یادآوری این مطلب هم لازم الذکر است که امروزه با توجه به تحرکات دشمن در ابعاد فرهنگی مسئله حجاب دیگر موضوعی نیست که آسیب های آن صرفا متوجه قشر بانوان باشد بلکه باید راجع به آقایان هم به آن پرداخته شود.
در همین راستا از نظر نویسنده به منظور هر چه بیشتر تلطیف کردن فضای جامعه و کمک به برانگیخته نشدن حساسیت ها و عکس العمل های قشرهای مختلف مردمی نسبت به مسئله ی حجاب، بهتر است واژه ای با عنوان ”بی حجابی“ و ”بدحجابی“در ادبیات گفتاری و شنیداری شیوع داده نشود وشاید محترمانه تر این است به جای این کلمات از ترکیباتی مانند ”حجاب ناقص“ استفاده شود، تا مفاهیم معکوس و نامتعارف مانند بی عفتی هم در جایگاه قضاوت راجع به همنوعان در اذهان عام و خاص تداعی پیدا نکند.
با این مقدمه هر وقت که صحبت از بد حجابی به میان می آید مقصود این نیست که حجابی رعایت نگردیده است بلکه پوشش مراعات شده، ولی برخی ارزش های دینی و هنجارهای شرعی آنچنان که باید و شاید مورد توجه قرار نگرفته است که متأسفانه همین موضوع باعث بروز نوعی طرز تفکر شده که بر اساس آن عفت و پاکدامنی بعضیها در نگاه عده ای دیگر خدشه دار شده و به گونه ای در انظار عمومی به شرافت و انسانیت آنها توهین گردد.
در فرهنگ های گوناگون متناسب با امنیت اجتماعی و چارچوب های شرعی و مذهبی به یک میزان خاصی ازمسئله ی پوشش استقبال می شود و اگر خلاف این مشاهده شود جای بحث و بررسی دارد که چرا چنین وضعیتی صورت گرفته است. شایسته نیست که متصور شد هر کس حجابش را به طور کامل رعایت نکرده باشد حتما از لحاظ اعتقادی هم انسان سست بنیانی محسوب می شود. نمیتوان هم گفت که این مشکل ریشه در مسائل اعتقادی ندارد ولی قدر مسلم مقدار زیادی از این مشکلات ریشه در ناآگاهی ناشی از هجمه فرهنگهای متخاصم و فرامرزی دارد زیرا که با وجود تمام این مشکلات، باز هم تقریباً برای اکثر آدم ها این نکته اهمیت دارد که همیشه به روشی در سطح اجتماع رفتار کنند که کرامت و حیثیت آنها هتک حرمت نشده و پاس داشته شود.
بنابراین بهتر است به چنین مواردی به عنوان یک بیماری فرهنگی قابل درمان نگریسته شود تا یک سرطان فرهنگی لاعلاج، ضمن عنایت به این نکته که در راستای معالجه ی آن نیز صحیح به نظر نمیرسد که با نهادینه کردن یکطرفهی نوعی یونیفورمیته در سطح جامعه انتظار داشت همه افراد به یک شکل لباس بپوشند و به بهانه ی برطرف سازی مظاهر غیرفرهنگی به سلایق اشخاص اهمیتی داده نشود، زیرا که روشن است انسانها از روحیات و انگیزه های متنوعی چه در بعد کیفی و چه در بعد کمی برخوردار هستند و قاعدتاً طبیعی جلوه مینماید که نوع و جنس انتخاب آنها هم در زمینه پوشش و لباس متفاوت و شاید خاص و غریب باشد. منتهی وقتی که در یک جامعه یک نوع یونیفورمیته غالب می شود در حقیقت به این معناست که لباس پوشیدن قواعد و قوانین مختص خود را دارد که بایستی توسط همگان رعایت گردد. حال اگر از طرف برخی افراد مورد توجه واقع نشود سبب می گردد که طرز لباس پوشیدن اینگونه افراد بیشتر به چشم بیاید که گاهی اوقات موجب می شود که گفته شود در میان مردم نوعی مدل خاص رایج شده است.
در کشورهای دیگر چون یونفورمیته به مفهوم آنچه در کشور ما مد نظر است وجود ندارد و مردم هم به مدل های مختلف لباس می پوشند چندان به نظر نمی رسد مدلی خاص معمول شده باشد ولی در ایران چون پوشش بخش اعظمی از مردم مطابق آموزههای دینی است باعث می شود دیگران که غیر از این رفتار می کنند به گونه ای ناعادلانه نگریسته شوند و سلیقه های آنان در مورد شیوه ی پوشش مورد بی احترامی قرار گیرد که چنین نگرشی، دیدگاه چندان شایسته و محترمانهای محسوب نمی شود و قطع به یقین پایه ی هر حرکت اصلاحی چیزی جز احترام متقابل نمی تواند باشد که بایستی بیش از هر نکته ی دیگری مورد توجه واقع شود.
اگر هدف این باشد که کمتر شاهد رواج مدل های نامأنوس در میان افراد باشیم لازم است نگاه ها در این زمینه تغییر یابد و با نظر سنجی از این اشخاص ایده ال ها و نظرات آنان را نیز جویا شد و بر پایه خواسته های آنان ضمن ایجاد فرهنگ سازی های صحیح مدل هایی درخور و مناسب فضای شرعی و فرهنگی جامعه به آنها ارائه گردد والا دیگر جوامع و فرهنگها در این زمینه این افراد را جذب خود خواهند کرد و در این رابطه باید یاد بگیریم که همه مثل هم فکر کنیم نه اینکه یک عده همواره فکر کنند و تصمیم بگیرند و دیگران مجبور باشند که از آنان تبعیت کنند و اینگونه هم نباشد که فکر کنیم هرکس که محجب تر باشد حتما از لحاظ اعتقادی هم قوی تر است. خیلی ها وجود دارند که ظاهر آنچنان شرعی ندارند ولی در دیگر مسائل مذهبی بسیار پایبند و معتقد میباشند و برعکس این قضیه نیز بسیار است.
بنابراین، با چنین قضاوتهایی نباید به دست خود سبب ایجاد مرزبندی میان هم کیشان خود شویم که از آداب و رسوم مسلمانی به دور است. باید با این افراد ضمن پرهیز از نگاه بالا به پایین همصحبت شد، روی آنان واکاوی های روانشناسی انجام داد تا در اصل به ریشه ی مشکل رسید و آن را حل و فصل کرد، در غیر اینصورت حتی توسل به ابزارهای قانونی ازقبیل گشت ارشاد ومانند آن صرفا به شعله ورتر شدن آتش این مشکلات دامن می زند، بنابراین ضرورت دارد تا حدودی هم منصفانه به قضیه نگریست چه بسا که چاره ی کار در تغییر دیدگاه متولیان امر باشد. در خیلی از کشورهای اسلامی زنان و دختران آن جوامع به مدل های متنوع و زیبایی لباس می پوشند که به هیچ وجه ممکن در تعارض با نگاه دین مبین اسلام نسبت به مسئله پوشش اسلامی نیست چه برسد به اینکه هنجار شکنی محسوب شود موضوعي كه خوشبختانه چند صباحی است که در کشور ما نیز به صورت حرفه ای در جهت مبارزه با پدیده ی بدحجابی مورد توجه مسؤلين امر قرار گرفته است و گهگاه با برپایی نمایشگاهایی ویژه ی این امر زمینه برای مبارزه ی اساسی با حیله های دشمن در حال شکل گیری است و امید آن می رود که با صبر و حوصله ای همه جانبه از سوی مردم و مراجع ذیصلاح متناسب با مشقات به ثمر رسانیدن این مهم روز به روز عرصه بر چنین معضلات فرهنگی تنگ تر و محدود تر بشود. (انشاء الله)