در هر جای دنیا که مجلس نمایندگان مردم، بدون دخالت عوامل مزاحم، تنها از طریق رأی مردم انتخاب می شوند، راه و رسم این است که احزاب سیاسی در چارچوب قوانین کشورها، از مجرای رسانه ها، برنامه ها و نامزدهای خود را به مردم معرفی می کنند و ملت با مقایسه برنامه ها و ایده های احزاب با یکدیگر و تطبیق آنها با مصالح جامعه، بهترین برنامه را انتخاب می کنند و یا حداقل بهترین برنامه، حایز اکثریت آرا می شود و اجازه می یابد دولت تشکیل دهد و مجلس آینده را مدیریت کند.
اما در جمهوری اسلامی ایران، از پایتخت که چشم بپوشیم، تبلیغ برای شناساندن نامزدها، به گونه جالبی انجام می شود. تبیلغات به صورت دوره گردی و شرکت در مجالس ختم مردگان، از مدتها قبل از زمان رسمی و قانونی تبلیغات، آغاز می شود.
برخی از نامزدها بلافاصله پس از اعلام نتایج انتخابات کار خود را آغاز می کنند و برخی دیگر چند ماه و یا یکی دو سال دیرتر.
در آغاز کار، حرکت آنها نسبتا آرام، بی سر و صدا و اغلب تحت نام سرکشی، احوالپرسی، تعزیت بازماندگان و ترحیم مردگان انجام می شود. هر چه به زمان برگزاری انتخابات نزدیکتر می شوند، کارشان پرجلوه تر، رنگین تر و پرهمراه تر صورت می گیرد تا سرانجام در بازه زمانی تبلیغات رسمی و قانونی، کاروان های سنگین و رنگین مرکب از آدمها با ایده های مختلف و گاه متضاد، سوار بر ماشین های ارزان و گران قیمت از منطقه ای به منطقه دیگر حرکت می کنند و مردم روستاها را که درگیر مشکلات زندگی خود هستند به هم پیمانی و همراهی دعوت می کنند و جلال و جبروت تبلیغ کاروانی را به رخ آنها می کشند.
بله قصه تبلیغات از این قرار است. نامزد انتخابات مجلس، از یک سال مانده به انتخابات برای خودش دسته ای درست می کند و بخش به بخش، کوی به کوی، خانه به خانه به آدم ها سر می زند. به تدریج دسته های دیگر به دسته اولیه می افزاید و دستجات مبلّغ، بی او یا با او به وعده و وعید، تخریب، هماوردها، عوام فریبی و بعضا به وسایل نامعقول آرای مهم را بسیج می کنند. او برای پیروزی، به هر دری می زند. معیارها و گاه ارزش ها فراموش می شود. قاچاقچی، قاتل، راهزن و... همه را به همکاری دعوت می کند. سابقه عملکرد و جایگاه افراد مهم نیست. مهم این است که رأی جمع کند. در این راه هزینه های هنگفتی پرداخت می شود. او سعی می کند برنده شود به رأی مردم و یا به رأی معلوم.
بدبختانه بیشتر مردم نیز به این شیوه عادت کرده اند. عادت نکرده اند پای صحبت افراد بنشینند و به سخنان آنها گوش فرا دهند و سره را از ناسره تشخیص دهند. نامزدها در مجالس، حرفهای تکراری را بارها تکرار می کنند و تکراری بودن حرف ها، اصلا ملال آور نیست. چون شنونده ای ندارد که بشنود و با معیارها بسنجد و راه انتخاب منطقی و علمی را هموار کند.
افراد چشم و گوش بسته به ریسمان عوام فریبی نامزد مورد حمایتشان به این جلسه و آن جلسه کشیده شده اند. با او عهد بسته و مردانه قول داده اند و خلاف سنت است که از قول خود برگردند. این تلقی عامیانه از عهد و معاهده، او را تا پای صندوق به دنبال نامزد انتخاباتی می کشاند.
این شیوه تبلیغات چقدر سخیف و تهوع آور است. این رفتارها و شیوه های تبلیغاتی نفرت انگیز، همواره این سؤال را در اذهان پررنگ تر می کند که بالاخره نمایندگی مجلس، چه امتیازاتی را برای افراد ایجاد می کند که برای رسیدن به آن، دست به هر کاری می زنند؟ هر چه هست باید خیلی شیرین باشد!