پیش از پرداختن به اصل موضوع به نکته ای اشاره می گردد که تا حدودی به مطلب ربط پیدا می کند و آن این است که بیشتر از غربی ها و آمریکایی ها، مردم در برخی کشورهای جهان سومی در آسیا، آفریقا و آمریکای لاتین و... سیاسی اند. عمده ترین دلیلش هم به علت حفظ دیکتاتوری هاست تا مردمشان همیشه دنبال راه نجاتی باشند و در هر دوره ای درگیر بازیهای سیاسی گردند که علاوه بر عقب ماندگی و ناآرامی، عزت و شرف آن مردم، حراج و از این بدتر، به شعور و درکشان توهین می شود تا در خود بشکنند.
نمونه ای از بازی دادن برخی ملت ها آن هم با ترفند قانون مداری، تاجیکستان است. کشور فارسی زبانی که دهه ها زیر چکمه و پوتین و استعمار سرخ روسیه بود که اینک به دنبال فروپاشی شوروی سابق، ظاهرا به کشوری مستقل تبدیل و از آن دیکتاتوری بزرگ کرملینی به یک دیکتاتوری دیگر و بدتر گرفتار شده است. همان طور که در جریان هستید، رییس جمهور این کشور برای چندمین بار انتخاب شده است، آن هم برای یک دوره پنج ساله که از چند ماه پیش، این دوره اخیر شروع شده و ادامه دارد.
سرنوشت تلخ و ناگوار یک ملت چون تاجیکستان از آنجایی رقم می خورد که حاکم زورگو و دیکتاتور آن مبنای ظلم و تحقیر ملتش را قانون اساسی می گذارد. قانون اساسی که یکی همچون امام علی رحمان اف در تصویب و در تغییر آن نقش داشته و دارد، قانون اساسی که نظام سیاسی آن کشور را جمهوری معرفی کرده و در آن سه قوه قضاییه، مقننه و مجریه روند اداره آن کشور را برعهده داشته اند، ارتش و نیروهای مسلح هم مسئول دفاع از کشورشان محسوب می شوند.
خب تا اینجای کار، قانون اساسی این کشور، همچون بسیاری از کشورها مدرن و پیشرفته است و با بررسی جزییات بیشتر آن خواهید دید که کم از برخی از نظام های آزاد و مردمی در ظاهر ندارد. جایگاه همه از رییس جمهور (پادشاه) تا کارگر و کشاورز (رعیت) مشخص و معین است.
از موارد برجسته آن برابری افراد جامعه و تأکید بر حفظ استقلال قواست. به کار بردن نام پادشاه در کنار رییس جمهور و رعیت برای مردم هم، در عمل به خاطر آنچه است که واقعا رخ می دهد،درست عین شیخ نشین های حاشیه خلیج فارس که نه جمهوری اند و نه آزاد، یکی می شود پادشاه و امیر که نماینده طایفه و قبیله ای است و دیگران هم علی الظاهر در مقابلش کرنش می کنند. در عمل هر کس به نوبه خود، غنایم که دار و ندار آن، مملکت است را چپاول می کنند. گهگاه هم به قول جوانان به تیپ و تاپ هم می زنند که در این سهم خواهی ها و غارت ها و... باز ملت بدبخت و بیچاره شان زیان می بیند.
و اما از همسایگان جنوبی و همسایگان و کشورهای شمالی وطنمان، قفقازی ها و جمهوری های دو سه دهه، آزاد شده و به تاجیکستان که مورد بحثمان است برگردیم.جناب امام علی رحمان اف که در دهه سوم حکومتش وارد آن کشور شده، یک شاهزاده (آقازاده) دارد به نام رستم علی رحمان اف. ایشان حتما باید تا پدر در قدرت است به سمت ریاست جمهوری برسد؛ وارث تخت و تاج پدری (پادشاه) گردد که امروز همه چیز از ارتش ، نیروهای نظامی و امنیتی تا سه قوه به ویژه قوه قضاییه (عدالت خانه) و قوه مقننه مجلس و به قول غربی ها،پارلمان فرمایشی را در دست دارد؛ از محبوبیت نمایشی رادیو و تلویزیونی و اصحاب رسانه هم چیزی کم ندارد؛ لذا ظاهرا همه چیز مهیاست که در سال 2020 به جای پدر بزرگوارش و با رأی قاطع ملت، بر کرسی ریاست جمهوری بنشیند.
اما این وسط تنها یک اشکال یا مانع خیلی خیلی کوچک وجود دارد که باید به قانون اساسی آن کشور عمل شود. به ویژه آنکه در دنیا، انتخابات و مجلس و پای بندی به قانون اساسی، شرط لازم و کافی برای مشروعیت داشتن یا بهتر بگوییم مشروعیت سازی است. پس اشکال کار آنجاست که بر طبق قانون اساسی، کاندیدای ریاست جمهوری، حداقل باید 35 سال داشته باشد. حالا ولیعهد جوان امام علی، 28 ساله است. بنابراین تا پایان دوره جاری 33 ساله می شود و این وسط ممکن است کسی دیگر نباشد که از منافع خاندان و پشت پرده ها دفاع کند؛ لذا این روزها صحبت از آن شده که مجلس فرمایشــی پـــــــدر، تقاضای تغییر قانون اساســـــی تاجیکستان را کـــــند و ســــــن کاندیدای ریاســــت جمهوری را طوری کاهش دهد که به 30 سالگی برسد. یعنی آقازاده رییس جمهور بتواند هم کاندیدا شود هم با رأی قاطع و حداکثری مردم (رعیت) به بازی گرفته شده، وارد کاخ ریاست جمهوری شود تا اولین کسی که پیام تبریکش را بفرستد، ژنرال پوتین باشد که خود با بازی دادن مردم روسیه، دوره سوم ریاست جمهوری اش را سپری می کند.
می بینید قانون اساسی ها را چطور و چگونه برخی از زمام داران و دیکتاتوران دور می زنند. البته این پیچاندن ملت های نگون بخت را با مجالس فرمایشی که اعضای آنها هم طبق بازی های سیاسی و از میان ایادی شان شکل می گیرد، زیرکانه انجام می دهند.
این چنین می شود که وقتی ملتی را از حقوقش محروم می کنند، جوانان و ناپخته هایشان به علت محروم شدن از آزادی های سیاسی و مدنی و دخالت و حمایت های خارجی، رو به جنایت و تروریسم آورده و در دام گروه های مشکوک تروریستی می افتند؛ جاهلانه به استمرار دیکتاتوری کمک نموده و به راحتی جانشان را
از دست می دهند تا...